a t'n z'n eigen verveelden, dan zei n: 'k za
wee's 'oen de kop ofslaè, want aars me
merge niks te eten as petaoten mie soepte-
vis en beuter uut den zuudwesten. Dat
leste ao n z'n vaoder wè 's 'óre zegge, en
dat ao n goed ontouwe want ie ao begrepe
da da 't betekenden: petaoten mie niks d'r
bie as misschien een bitje speksause.
Mie de stomer omgekeerd boven z'n 'oód
liep n naè Ko toe.
'Ei je dat nist mie jonge katten eziee in 't
schuurtje?' vroeg Ko.
'Wat? Is t'r dan een nist mie jonge katten?
'k E ze nie eziee. Wacht maer even, dan za
'k ze wè even gaèn 'aèle, voe ze groot bin.'
'Dat ze je wè laète.' zei Ko kwaèd. 'Jie gaè
ze zeker doódgooie of verzupe in de weel!
A je 't maer uut j'n 'oód 'aèlt!'
'A ik 't nie doee, doe vaoder 't wè a t'n
tuuskomt over een paer weken uut den
Noordoöstpolder. Dan ka je 't beter noe
doee, noe a ze nog blind bin.
Ulder moeder ao op een ofstandje a een
stuitje staè wachte of ze nog weggienge.
Ze riep: 'Schiet 's een bitje op, 'k zitte
stikverlege om waèter, 'k nog gin drup
pel om de petaoten in te koken.'
Arjaèn bromden nog een bitje in z'n
eigen, zö van: die jonge katten, da kom
daoken nog wè. Ie zetten de stomer op de
korrewaègen en tegen Ko zei n: 'Jie mö
kruje!'
Noe gieng n voe Ko toch wè een bitje
over de meete. En Ko zei: 'Wirrom mö ik
dat doee?'
Ko wist 't antwoord a lange, mae ie wou 't
nog 's 'óre.
'Omdat ik den oudsten bin, en de baès
zölank a vaoder nie tuus is. Begriep je
dat?'
'Neêe', zei Ko, 'dat begriep 'k nie'. Ie 'ieng
mie z'n 'oód boven de stomer en zei: 'Die
stomer is vuul, je mot n nog uutkelve.
Dat ao vaoder alank edaè, a t'n tuus ewist
ao.'
'En a ik zegge dat n schoóne is, dan is n
schoóne,' zei Arjaèn op een toóne of n de
baès was over den 'êlen polder. En Ko
dost er nie tegen ingaè. Ie pakten de kor
rewaègen bie de bómen en saèmen liepe
ze den diek over naè d'oeve van Vermuë.
Ulder vaoder ao daè jaerenlank as boere-
knecht ewerkt. Ie zurgden aoltied voe de
paeren tot n op 'n dag in de zummer een
