waèter wisten 'aèle! Daoken me niks mi
over voe de beesten.'
Ie wou een 'and macadam van de weg
pakke, mae voor a t'n bokke kon, sproeng
Arjaèn n a op z'n nikke en douwden n
mie z'n kop in de stomer. Ille brulden as
'n verke dat ekeeld wier, mae Arjaèn ao
zokke sterke knuusten dat Ille gin schiene
van kans ao. Arjaèn bleef mae deurdouwe
op die dikke boerenikke. Ille z'n verkes-
poótjes spartelden boven de rand van de
stomer. En 't waèter sloeg in de golven
omoóge.
Arjaèn bleef mae deurdouwe. En z'n kop
wier zö rood as een kroote en z'n ogen
puulden uut z'n 'oód.
Ie riep: 'Zupe zü je, zupe, 'ier ei je waèter!
En zupe noe, dan ei je voe aoltied
genoeg.'
Arjaèn leek wè een los'ebroke stier. Ie
bleef mae roepe: 'Zupe jie, zupe!telkens
a t'n Ille z'n kop tegen de bojem van de
stomer boengsten.
'En da's voe m'n vaoder die a z'n eigen ier
kepot ewerkt eit. En das voe m'n moeder
die a je uut'ezogen eit as ze de 'uure nie
kon betaèle. Zupe! En das voe 't waèter da
me nie ml kriege!'
Ille brulden nie ml, z'n bénen spartelden
nie mi de lucht in, d'r was ienkel nog 't
boenken van z'n 'essenpanne tegen de
bojem van de stomer te 'óren en t
