Noe nummer 2
de Axelse koster De Pree d'r eige anderalve eeuw gelee ontscheep
te, stae noe werentig een ouwe Zeêuw te vissen, op largemouth
bass. Een dikke vint mee 'n wit overemde en een rood petje.
Howard Kole is z'n naeme, en ie is getrouwd mee Leny DeKuper
die daè een endje verderop ook staet te vissen. Ie is, vertelt n, de
achterkleinzeune van een Oóst-Souburger die op 12-jaerige leef-
tied emigreerde naè Zeeland, 't Leven was 'ard, maer 'arder nog
wérkten ze. En 't loonde. Opa Kole bezat an 't end van z'n leven
ettelijke boerderieën, paerefarms en wienkels. De familie kan er
noe goed van leve. Zeven maenden van 't jaer renteniere in
Florida, de rest van de tied 'ier, visse op de pier. Ie slaet s op z n
buuk en lacht. Ei gin meelie mee Kole, is z'n booschap.
Op naè Zeeland. Over de St. Jamesstreet in m'n huurauto, is 't
eerste teken een witte waetertoren waèrop 'Zeeland Township'
Howard Kole an 't vissen bie de rooie viertoren
staet. Dan volgt 't plaetsnaemborretje van de stad. Zeeland eit in
1994 niemand minder dan Miss Michigan geleverd, staet onder
dat bord. Op dus, naè Zeeland.
Ik rie deur keurige laenen mee geschore gosvelden en ik bin in
Amerika zöas ik me Amerika vöstelde: brêje straeten mee gróte
'outen vriestaende 'uzen mee veranda's d'r vö. Tweê brievebussen
per 'uus, eentje vö de post, eentje vö de krante. Bie elk uus twee,
meest drie auto's, 't Begint 'ier een bitje naè geld te ruken.
De autoradio briengt uutslutend gospel, en op de melodie van
'Jesus is my everything' zweef ik langs 'uzen as kastêlen. Zeeland
is een stadje vol gróte bomen, vol schaeduw. Ménsen die op ulder
gemakje mee een booschappetasje over 't trottoir scharrele. De
lucht is van madelief. Een zwarte eekhoorn steekt zenuwachtig
over.
M'n eesten indruk van de 'oófdstraete van Zeeland: schoon en
