Jan weunden op Iese en ie aa eigelijk
nooit een meid ehad. D'r was wè 's sprake
ewist van een bitje verkeêring mie de
dochter van 't ouwe Merientje, maè vad-
der as een bitje gekles daè over was 't
nooit ekommen. Ie aa 't stikdruk mie z'n
mossels en z'n kreefden en zonder erge
was n toen drieënvuuftig.
Maè ineêns kwam 't. Ie wier verliefd!
Eigelijk kon 't nie, maè toch. 't Wuufje
was a etrouwd. Mie een Belg van even in
de tachentig. 'Eur was vee jonger. Net
vuuftig. 't Was d'r twidde 'uwelijk a, maè
da kus je nie an d'r zien. Ze zag t'r uut as
een mooie, bloeiende blomme in 't naè-
jaer. 'Ier en daèr een bruun striepje, maè
vadder nog stik in orde voe 't bezoek van
een goeie perebiee.
Toen a ze een keêr bie Jan an boord van
z'n botter kwam, saèmen mie d'r ventje, 't
was op een mosselfeêst, was de voenke
over'eslogen. Jan wist in een ogenblik, da
'um die perebiee wè zou willen wezen,
maè ie wist ok, dat n eigelijk in de kurve
most bluven, wan 't wuufje was verkocht
en eleverd an dien ouwen Belg. Toch, die
kurve neê, da von t'n maè niks.
Bie 't Belse vrouwtje was 't nie aars as bie
Jan. Ze zag n en ze wou eigelijk nie mi
bie z'n wig. Bie da feêst, indertied, maèk-
ten ze d'r eêste praatje en daè naè was 't
aal maè vadder egaèn.
't Ouwe ventje aa nergenst ergen in. Ie
stoeng maè wat te mummelen mie een
paer slappe luppen en z'n waèterige oogjes
achter dikke brilleglaèzen zaggen aalles
maè 'alf.
Naè den eesten ontmoetieng volgden d'r
zö vee, da Jan ze nie mi kon tèllen. 't
Wuufje kwam of ze goeng. Ze aa zö'n
kostelijk waerm lief. Jan kust er nie
genoeg van kriegen. 't Belse ventje liet ze
mooi tuus in Averbode, wan daè weunden
ze. Op 't durp wazzen ze d'r nie zó voe.
Anouwen mie een getrouwde vrouwe. Dat
'aan ze van Jan nooit edocht en sommige
kennissen van Jan zeien dat ok ronduut
tegen z'n. Maè Jan aa gin zin om te stop
pen. Ie was, naè zö vee jaer, eindelienge 's
goed bezig en dan opouwen? Neêe, daè
begon n nie an. Ie aa 't wè moeilijk, dat
wè. En ie docht wè 's, da 't aars zou mot
ten. Maè 'oe? Vee meugelijkeden zag n
nie.
Naè een tochtje kreeg n eindelijk een idee.
Op 't durp zou t'r een bungalowtje leeg
kommen deur een veruzieng. Wannéér a
noe da Belse echtpaer da bungalowtje 's
zou kópen. As ze noe 's op Iese zouen
kommen weunen? 't Zou nie gek wezen,
docht Jan.
Ie praatten d'r 's over mie Marieke, wan
zö was de naèm van z'n Belse prinses. Ze
was t'r vanof 't begun stik voe te porren.
Ja 'oor, ze zouen d'r 'uus in Averbode ver
kópen en dan zouen ze in 't bungalowtje
op Iese kommen weunen. 't Ouwe baèsje
vond 't allank a best. Ie verlekkerden z'n
eigen d'r a op, dat n oesters en mossels en
kreefden kon eten zonder a t'n van tevo
ren een ènde most reizen over die drukke
wegen mie aal die files.
Jan aa nie edocht da z'n plan zö goed zou
anslaèn en ie was dan ok zö bliee as een
kind. Marieke zei tegen z'n: As wij 'ier
eênmaol wonen, dan zal mijne man nie
lange meer gaon leven, zunne, en dan zijn
wij saomen, manneke!'
'Goh', aa Jan ezeid, 'da's waer.'
Ie aa 't zelf ok alank edocht, maè ja, da ka
je zömaè nie ardop zéggen. Ie was t'r vee
degen mee, da Marieke dezelfde gedachtes
aa as 'um.
Naè een weeke of wat, was 't aal rond. 't
Echtpaer weunden op Iese en de mooie
tieden zouen gaèn anbreken en Jan 'oóp-
ten maè, dat n gauw mie z'n eêste en
énigste liefde in z'n leven kon gaèn trou-
