In de tuun vö de daegen
t Zou echt zö lank nie mi duren, doch n.
't Mannetje van Marieke liep mie den dag
krommer en ie begon ok nog a vee te
kwielen. Neê, da kwam goed voe mekaar.
Maè ja, een mens mö nie aal te varre vor-
uut promberen te dienken, wan een
maènd laèter begust Marieke last van d'r
'arte te kriegen en voor a 't vier weken
vadder was, was t'r gin Marieke mi.
'Artanval. 't Was vorbie. Jan was uute-
vreën!
't Ouwe Belgje daènessen bleef gewoon
deurgaèn mie krom lopen en kwielen. En
Jan? Och, naè a 't verdriet een bitje ver
werkt was, ei n maè 's een bitje elachen in
z'n eigen, "k E 't ietewatbitje tevee ewil-
len', doch n.
En 't 'êle durp wier groös op Jan, wan
ie ei dat ouwe Belse mannetje verzurgd
toet a t'n tnegentig wier. Toen goeng n
Marieke achteran.
Jan wist 't toen wè. Ie kocht een 'ond.
Rogier van Rogier van Ko van Lieze
Me vrouwe ao me a 's gezeid: 'ruumt die geraniums 's op,' wan daè was a voste over geweest,
"t is vuulte en 't stae nie mi mooi vo de daegen.'
'k Ao eêst nie vee zin, mae alia, 't was drooge en 't tuunpad van m'n vaoder moch ook wè 's
angevoge ore.
't Was vee gries en nattig a 'k begon, mae toen 'k goed keek zag 'k van aolles gebeure in de
tuun. 'n Mèrel was op zoek naè wurmen, 'n roödbosje keek mee 'eldere oogjes nae wa 'k dee,
'n pimpampoentje zat versuft in d'aege en boven op de schuure zat warentig een duuve te
koeren!
't Was vö de daegen en m'n vrouwe ao in 'uus de kerstboom an, de lichtjes glansden deu de
raemen. 't Gaf me een tevreë gevoel, 't Is mae net 'oe je 't ziet, as 't zö grauw is buten; 't licht
moe toch van binnenuut komme.
!M o e nummer 5
V
