Voe Laurens Geerse
'In de hoeken gorgelde het, daar waar het minderend lichtje de
schaduwen niet kon verdrijven. En onderdoor de deur kwamen
straaltjes gesieperd. Ineens was er een plasje water onder de tafel,
en langs de naden van de plankenvloer glinsterde een vochtig
spoor. Dat wieren richels water die mee bolle kantjes tegen 't
droge aan stonde. Van onderen wieren ze gevoed, soms sprongen
ze mee onverwachte snelheid elkaar tegemoet, vereenigden zich
en liepen samen breder verder.
En dat gering geluid ging luider klinken, een fijn en zinderend zin
gen van alle kanten. Even later was de vloer geheel bedekt, alleen
rond de kachel was nog een plekje droog. Maar ook dat ver
dween, en later vormden zich draaiende kolkjes waar het water
welde. De stenen test dreef uit de stoof en een stuitje later zakte
de stoof zelf achterover en begon een geheimzinnig stille vaar
tocht door den huize. Het lampje lonkte mee een bloedrood oog
en knipperde walmend. Traag maar gestadig steeg het water, het
klom tegen de stoelpoten op en bereikte de onderste sporten.
De kolenbak naast de kachel liep vol mee een zachtklaterend
stroompje.
Griete's sloffen dreven een stuitje rond, toen ze te zwaar wieren
zonken ze. Vanonder de kachel dreven oude lappen, een paar
doosjes en een kachelborstel en later toen de aslade volliep, trok
de opgeloste as een vuilgrijze baan door het water'.
(uut: 'Eine Sturm, De prijs der vrijheid, Wageningen 1947)
Lou Vleugelhof
Jie ei an 't 'angen van den diek elege
in 't gos nessen de koeien, mie een stok
waè a je mee de eêste regels trok
in 't Zeêuwse licht, in weer en wind en regen.
Jie ei ze aol ekend, de smalle wegen
waè a je mee in 't leven wier elokt,
toen je mie beêsten over de dieken trok
ei je de ruumte van ze mee ekrege.
Wien as kind a ei in 't gos elege
ei van de koeien a 'eêl vroeg eleêrd
da dichten is 'erkauwe van gedachten
op nieuwe woorden; jie zag wat koeien tegen
aèvend doee: ze ligge mae te wachten
op wat van binnen uut komt, 'aolf verteêrd.