De beginseln van puut- en salamanderliefde leêrden 'k in m'n
vroegste jeugd. 'Was da noe?', gildn m'n moeder toen ze in 't
raomboórd een weckflèsse vol mee puutn ontwaordn. De flèsse
was toe, 't zunnetje scheen d'r op en 't 'êle gedoe gistnde. Ook
m'n eêste salamanderliefde was rap voobie. 't Beêstje ontsnapten
uut den immer en wier een jaor laoter as een kleine mummie
achter 't b'angsel gevondn.
In die jaorn stoeng diernliefde nog in de kinderschoenn. M'n
ouwers voerdn toen nog een primitieve chemische oorlog tegen
de vliegn mee een Flitspuit. Mao as je 's een keer een vlieg de
vleugels uuttrok, zei m'n vaoder: 'Stop da. Zó is Hitier ook be-
gonn'. 'k Wist toen nog nie eênst 's wie of da was.
Laoter gieng 'k vee visn in de polder. Mee een schepnet. A t'r een
keêr een puut gevangn wier, kreegt ie 'n stikje riet in z'n aers en
wiert ie opgeblaozn en truggegooid in 't waoter. Mee salamanders
gieng 't nie vee anders, 't Veraol gieng a ulder staertn wee
angroeidn. Wulder wistn van geen verschil tusn salamanders en
'aogedisn (akketesn noemn ze die ook wê) en dus wiern de
staertn van minstens dertig salamanders afgesneejn. Daonao
wiern de diern terug in 't waoter gegooid. Van ulder zwemkunst
was nie vee over. Ze zoenkn geliek een baksteên.
'k Schrievn noe een 'alven eêuw laoter. M'n woonste 'eêt
Aernburg. Kikkerstad. Je kan 't zó'n bitje zien as 't Vaticaon van
de puutn. 'Ier staon de puutebill'n, zó as die zó vee in Sluus
geconsumeerd worn (mee knoflooksause), in een kwaoin reuk.
Wulder 'èn een echte kikkerfontein, burgtkwaokertjes, een kik
kerpad en noe ook nog een echt kikkerrisservaot. Het kwaokn 'èt
'ier exorbitante vurmn aangenoomn.
In de kikkerstad zelve weunn de meêste kikkers, een variëteit die
Hyla Arborea 'eêt. In 't durp liefdevol takkepuut of 'aogepuut
genoemd. Ze komn 'ier overal voo. In de 'oven en bogerds. 'Ier
Noe nummer 4
