Dat ao'k dus nie eziee.
Mè goed, ikke fletse over die dreeve deur da bos. Gin 'oeve te
zieen. Niks. Toet a'k op een open plekke kwaèm. Daè stoeng een
bord en daè was op te lezen a fietsers en wandelaers daè gerust
mochte kampere, a je je rommel maer opruumden en nog wat
van zukke praot. Vadder was t'r een kraèntje, een kampvuurplek
ke en een wc ionder deure. Nou ja, een wc eigenlijk nie, meer
een echte plee, mee een planke en zö'n rond gat 4'r in. Mae gin
deure dus. Je keek zö recht 't bos in. Daè mö je d^n aol mae nie
om geve en da dee ik dan ok nie. Wa zeg ik, ik Jon dat eigenlijk
'eêl mooi.
Ik was trouwens mè 'eêl kort allênig, wan even l^èter kwam d'r
een auto vol jeugd. Die aodde net verkantie ekrege en die kwam-
me dat even viere. Dat was natuurlijk nie de bedoeling van die
plekke, mae ze kwamme nog wè netjes vraège of a 'k toch gin last
ao van ulder. Dat ao 'k in 't ge'eêl nie, wan daè was ik vee-s-te
moei voe.
Daè naè 'k nog tweê daègen efietst langs een toeristische route,
die a ze emaèkt aodde langs een weg daèr a sinds mensen'eugenis
a mensen over etrokke bin van 't noorden ni 't zuud'n en aorsom.
't Was daè een bitje 'öger as d'r neffen, dus zö doende. Langs die
weg stoenge 'eêl vee horretjes waèr a je op kon leze, wat a t'r daè
ooit gebeurd was of wat a t'r nog steeds te zieen was, dus j' ao gin
kans om moei te worren van 't fietsen.
De volgende nacht sliep ik op een stiksje gos achter een café dat a
eigenlijk eslote was, mae nie voe fietsende kampeerders. Wee zö'n
tentplekke dus.
Ik fietsten nog een dag deur en toen was ik 't aneêns stikkebeu.
En das 't mooie van alleên reizen. A je 't dan beu bin, dan ka je
naèr 'uus. Ik was op d'oögte van Kopenhagen toen, en ik von a 'k
varre genogt was. Ik bin in den eêsten den besten trein estapt die
a t'r was. Ik docht: 'Dan kan ik in Hamburg op de Scandinavië-
express stappe'.
Dat ao je edocht. Vroeger ja. Noe gaè iedereên bie 't vliegtuug,
dus die bestaèd allank a nie mi.
Evengoed kwam ik uuteindelijk toch tuus natuurlijk. In
Hamburg most ik wè een stuitje wachte en ondertussen kwaèm
d'r een jongen vraège of a 'k centen voe z'n ao voe de trein. Uut
de PZC wist ik toevallig, a t'n die centen nie nodig ao voe de
trein, mae voe wat aors. En angezie ik net m'n 'oenger zat wig te
werken mee een rolle koekjes ('t was een uur of twaelve 's nachts
toen), gaf ik n daè wat van. Even laèter kwam n d'r nog voe
bedanke. 't Is toch zonde.
In Osnabrück most ik wee tweê uren wachte. Daè was 't een rus
tig station. Een Egyptenaer vroeg of a 'k kon wissele. Eêst wou 'k
Noe nummer 4
Het kampeerveldje mie de kampvuurplekke
