Een veraeltje van Betje Slabber en Jewannes Dommisse.
Jewannes en Betje weunde in Griepskerke in de Kaernemelk-
straete. Ze waere allebei a boven de vuufenzestig, ze aodde een
goed leven, ze waere een bitje dom, me ze aodde ook nie zö vee
schoole gegae. Ze aodde een klein bedriefje en noe mee ulder
A.O.W. konde ze er goed van komme.
Jewannes ao a een paer jaer een brille. In het begin kon n d'r goed
deur kieke en de krante leze, de leste tied wier dat steeds minder.
As n buten in de tuun werkte, stak n d'n in z'n zak, maer in 'uus
gieng da nie vö Betje. Mae Betje zag we dat n slecht zag. De leste
daegen mocht Betje de krante voorleze wan 't was te waezig vö z'n
ogen. Betje zei: 'Ik dienke da jie staer eit, je za nae de brilledokter
moete'.
'Dat dienk ik ook', zei Jewannes, 'mae dat za geld koste, wan die
brillen bin nie goedkoop; dezen die ik noe op ebbe, koste a meer
as 'onderd gulden en da's noe a tweê jaer geleje'.
'Ik ebbe ook m'n A.O.W.', zei Betje, "k za d'r den 'elt van betaele,
dan doe me dat van ons vakantiegeld. Me gaen toch nooit weg.'
"k Za strekjes 's opbelle naè de wienkel van Lou Bimmel om een
afspraek te maeken'.
'Doe dat', zei Betje, 'dan ka je misschien eên dezer daegen a
komme'.
Mae da viel tegen. Lou Bimmel ao gebeld en ze mochte nog meer
as drie maenden wachte, dan was n pas an de beurte.
'Dan moe'k nog drie maenden de krante voorleze', docht Betje.
'Ik za zeivers wè 's naè Bimmel gae en vraege of a 't nie eerder
kan. De brilledokter ao gezeid da me bie noodgevallen eerder
g'olpe kunne oore.'
Ze kwam bie de brilledokter en dee 'eur verael. 'E noe', zei Betje,
"t is een noodgeval, dokter. Ik dienke da m'n man staer eit en dat
