In memoriam:
Piet Polderman (1901-1998)
de wind waoit 'ier dikkels uut 't westen
de bomen die wete 't allank
z'ebbe ulder takke geboge
de ménsen ulderen gank
de klei is 'ier goed vö den dezen
kwaed en gemeen vö den dieen
mae j'eit er, die lichte d'r 'oöd op
om in 't vervolg naè bóven te zieen
j'eit er, die kajje nie begriepe
z'oore, wat een ander nie 'oort
in de zeewind 'oore ze vrie'eid
zelfs de bomen fluustre dat woord
en de boskatte biest deur de braemen
de zeêdamp kruupt an onverdachts
't wil aol z'n eigen aer& volge
en een stroper naè buten toe ^nachts
zö eên kent de natuur: ieder/t ziene
ontloopt 'im een 'aes, geên$ezwaer
ie jaagt vö de voet en kriegt n
een kans, dan neemt n d'n waer
en ie ziet er de moggen danse
'oort de koekkoek z'n roep over 't land
in de Mantelienge bin ménsen
maer een deêltje van een groter verband
je tel nooit de wolken, de sterren
mae je zegeniengen, die wé
een man die ze vroeg leert te tellen
die za 'ier z'n vastig'eid
en moet n de duunkant verlaete
gae weune in een ander gebied
dan is n ginter geên vreemden
maer eên die 't wezen van de diengen deurziet
Jan Zwemer
Noe nummer 4
