schoot. De andvaèten wieren uut mekaaren edouwd en 't zaaksje
wier bekeken. M'n vrouwe en ik zatten mie zweêt in onze 'anden
de boel an te kieken, 't Loog t'r nie om!
't Mens gaf een schreeuw zö a 'k t'r in me leven nog nie vee ehö-
ren D'r permanent schoot rechte overènde en d'r benen en aer-
men stoengen gelieke aalle kanten op. Ze bleef an d'r stoel plak
ken zö stieve as een poemerboöm. De mensen rondom begonnen
te roepen: 'pelitie', 'een dokter', 'de ziekenauto', 't Was aal paniek
en nieuwsgierigeid in 't kot. Gelokkig vloog t'r eên naè de tele
foon en een bitje laèter ree t'r een ziek'auto, achteruut, toet bienaè
in 't café.
Twee sterke venters reeën een draègbèdde naè binnen en ze laai
den 't mens, nog aaltied stieve as een klompe ies, d'r op. Net voe
a ze den auto in goeng, kwam eên van de verplegers vrom en pak
ten de tasse mie de katte. Ie zetten 't aal op de buuk van 't bewus
teloze mens. De deuren van de ziek'auto sloegen dicht en wig
wazzen ze.
'k Zégge tegen de vrouwe: 'Ik wille meemaèken a die bie d'r posi
tieven komt. Daè gaè 'k achteran'.
'Noe ei jie toch je verstand wè?', vroeg Janna.
'k Zégge: 'Verstandig of nie, bluuf jie 'ier mae rustig zitten, ik
wille d'r bie wezen a ze die tasse ziet.'
Voor a Janna nog wat kon zègn waè deur a ze me zou kunnen
tegenouwen* was ik wig. Ik pakten den auto en .'k ree naè 't
ziek'uus, want waè zou ze anders naè toe ebrocHt worren. Toen a
'k daè ankwam, vroeg 'k an een wuufje achter oên soort taèfel of a
t'r net een vrouwe binnen'ebrocht was mie eenjtasse op d'r buuk.
Ze zeiden da ze 't nie percies wist, mae da ze 't'^wè even zou vraè-
gen. Ze riep een zuster mee een gezicht of a zejlaltied vergif at,
bie d'r an d'r taèfeltje. 't Mens keek naè me en zei: 'Kom mae
mee'.
Ikke d'r achteran. Me liepen een lange gank deur en toen stopten
ze bie een deure. 'Wacht even', zei ze en ze goeng naè binnen en
even laèter kwam ze vrom. Ik stoenge m'n eigen avast te verlekke
ren op wat a'k zou mee gaèn maèken. 'k Zoue dat wuuf de wae-
reid wè 's dudelijk maèken.
'Kom mae binnen' zei ze. 'Gefeliciteerd, 't Is een jonksje. Jie bin
zeker de opa?'
Daè 'aan ze me dan mae 's bie glad een aar wuuf ebrocht! 'k E
Janna, toen a ze 't 'oorden, nog nooit zö zien lachen.
