Weer of gin weer
Noe nummer 5
00
'k Liep er a maonden over te mietere want ik 'ad in Stad in die
wienkel mee die vitrines digitale weerstations zien staon; 't bin
kleine kastjes om an de muur te 'angen en dan zie je wat 't weer
doet. Ze 'adde d'r wè tien verschillende en 'k was t'r stikke gek
van, ee.
'Wat moe je d'r mee', vroeg de vrouw, 'kiek naor Erwin Kroll en
g je weet wat 'r komt'.
2 'Ja', zei m'n oudste zoon, 'docht jie soms dat je daor 't weer mee
kan verandere? 't Komt en 't gaot, zö is 't al tied a geweest'.
'k Was uutgepraot en 'k gaf ze mao geliek, mao tevree was ik 'r
nie mee.
Toen d'r een krantje van die wienkel in de bus lag mee 'onderd
gulden kortieng op een weerstation was 'k nie meer om te
'ouwen, "k Gaon d'r om,' zei ik risseluut.
'Straks rolle de waoterschapseffiengen in de bus, dienkt daor
maor is an', was 't antwoord, 't Mocht nie 'elpe want de volgende
morgen om negen uur, toen de deur van die wienkel open gieng,
bin ik d'r om gegaon.
Tuus gekomme, vlug uutgepakt en ik las de 'mjpde d'emploi' en
'instrucciones de fiincionamento'. Daor ei je as; Middelburger
natuurlijk weinig an, maor laot er warentig nog een dun boekje
bie zitte dat begon mee 'gefeliciteerd met uw a&nkoop' en eindig
de mee 'we zijn niet verantwoordelijk voor ongemakken door ver
keerde weersvoorspellingen'. D'r stond ook daï as 't apparaot zou
angeve dat 's nachts de zun schient, dat toch nie zö is. 't Is dan
'elder weer, bedoelt 't mechine.
'Zie je wè', zei m'n zoon, "t is een miskoop geweest
'k Liet me nie uut 't veld slaon en binnen een 'alf uur 'ienge d'r
tweê kastjes an de muur: eên binnen en eên buten, 'k Riep nog
tegen de famielje 'en 't is ook nog draodloös angestuurd', maor ze
'oorde 't geloof ik nie.
't Was die dag nog a netig buten en zwaor bewolkt. Toen 'k in de
kaomer kwam, stoeng d'r op 't display van 't kastje een zunnetje
mee de belofte dat de temperatuur om'oög zou vliege. 'Je weet
toch wè beter', zei de vrouw, 'vandaog wor 't niks. Kiek maor in
de PZC'.
'k Begon noe toch ook te twufelen an 't dieng. Maor kiek, om 'alf
twaolf scheen de zun. Den 'êle dag! Daor 'adde ze nie van terug,
'k Gniffele noe een bitje in m'n eigen as ik ze wi zie löpe nao dat
kastje an de muur om te kieke wavö weer 't wor. 't Dieng zelf 'eb
ik nog op geen leugen kunne betrappe.
