gezurgd dat ik een schnitzel ao, mae niemand zei d'r nog wat
over, dus ik 'ieuw wieselijk m'n mond dicht en gieng terug nae de
keuken.
Bliekbaer was de rest van 't gezin wat ruumdienkender grootge
bracht, wan ze bestelde aollemaele verschillende gerechten.
Tussendeu 'oorde ik van de serveersters 'oe 't verloop an taefel
was. De stemming zat 'r goed in en de sfeer wier aomae beter.
Goed zö.
Toen d'n aeven vöbie was en de Jobses clerantie begonne te mae-
ken, gieng ik nog even naè voren om te peilen of ze 't naè d'r zin
g'aod aode. Breêd grijnzende gezichten keke me blienkend an.
Dikke mik. Ze waere stikke tevree. Zelfs die rotjoen bleek lekker
g'ete te ebben en achteraf nie echt een rotjoen te zien. Pa Jobse
zei dat wat 'im betrof, ze de volgende verjaerdag z'n schoönfer-
mielje mee zoue neme, wan die aode toch wè wat gemist. Mae 't
was d'r eige schuld, dan aode ze mae nie nae Amerika moete gae.
Ma Jobse ao een paer glaesjes wien uut en keek gelukzalig blo
zend nae d'r gezin. Bie 't naè buten gaen 'ielp ik 'r in d'r jas. Ze
gaf me een stevigen 'and en knipoogde lachend nae me. Ik moch
de neigieng onderdrukke om d'r een kus te geven.
Wat een heerlijk vak.
(Mevrouw Jobse 'eet glad anders, mae in Zeeland kent iedereen
mekaore en 't gaet gin mens an wie as 't waere)
Lömerig
't Is lómerig weer,
zelfs de perebieën vergeten te straèlen.
Den diek lei zö lui en net eender as a t'n eleid is
mie bochten as aermen van een boerinne;
op den 'oek staè een lindeboom om onder te slaèpen.
Om den 'êlen dag te versmossen
om niks te wezen as een blad an een boom
of een waerme steên in de zunne,
mo j' ier nie weze; 't is aoltied werken
eblaèze, zelfs op een lömerige zondag
zit god achter je reet mie een zunig gezicht.
Lou Vleugelhof
