den. Ik ao a 's meêr bergen eziee, maè noe maèkten ze vee meêr
indruk.
Benee stoeng een jeugdherberg en daè bin ik ebleve. D'r was eên
gast en dat was ik.
De dag daènaè kwam ik om een uur of viere bie een 'uusje an een
fjord en daè weunden noe m'n buurmisje mie d'r man. Dat was
wat. Op een keer zatte me an de keukentaèfel. 'O', zei Marian,
'even 't raèm opendoee'.
D'r kwam een walvis langs, een kleintje, een griend was t't. En bie
't open raèm kon je n 'óre en zie spuite. An de Sognefjord,
tweê'onderd kilometer van de zeê. De reize meêr as waerd.
Tussen Goresoek en Strieënam
Op deze glooïng
van besalt, mee
pokken, blokken
beton en zochte
zandsteên
groeie de wieren
zö weelderig:
bruun sukerwier,
platwier, zö glad en
duzend klappers
even ma lage ze bloot
gauw gaen ze weer onder
in da zoute waeter:
ok ik kan nie lank zonder
Noe nummer 5
Vliekeêre ao 'k eschreve over m 'n fietsreize naè Denemarken, 't Jaer d'r op
'k een rondje Jutland edaè. Dat was vaneiges ok moöi, ik d'r een ver
haal over eschreve op z'n burgers, die a t't leze wil, die mö maè belle mie
Noe, daè wete ze me wè te vinden.
Arie de Viet
