't Puntje en't rondje
Lou Vleugelhof
Noe nummer 5
"Oe kun je noe ziee of't een poes is of een kaèter?' vroeg n.
'Kaèters dikke koppen. Daè kun je 't an ziee', zei ze.
'Ze bin ok gróter en 't bin de groóste schoften in 't nist mie jon
gen. Ze douwe de poesjes opziee om bie de tepel van de moeder
te kommen.'
'Kaèters kun je beter verzupe,' zei n asof n d'r ok vee vanof wist.
'Vooraol a 't naèjaerskatten bin. Die bluve aoltied maè in 'uus
'angen.'
'Die kun je beter ineêns dood gooie a ze geboren bin,' verbeterde
ze. Zie wist t'r nog meêr van.
'Da's vee te vreêd om ze tegen de muur van 't 'uus dood te gooi
en.' Ie ieuw van jonge poesjes of't noe kaèters waère of nie. Ie zei:
'Soms bin ze glad nie goed dood. Dan worre ze levend begraèven.
Daèrom mo je ze verzupe in een zak mie een steên d'r in, aars
bluve ze nog daègen lank zwemmen. Katten bin taai. Moeder zei
da ze zeven levens Ons brienge aolle katten aoltied naè de
weêl.'
'Je kan ze beter in een kreeke gooien,' zei ze. Zie most aoltied 't
leste woord 'In de weêl gaè ze stienke, in een kreeke drieve ze
mie 'oog waèter naè de zeê.'
Zie was z'n nichtje. Ze 'eêtten Leuntje. Ie 'eétten Laurus. Ie m
logeerden bie z'n oom Persaèn en z'n moe Melaène. Die weunde
op een klein bedoeninkje van een paer gemet grond, mie ienkqfe
koeien, verkens, schaèpen, 'oenders en een 'oóp katten, kernienen
en een 'ond. 't 'Uus was leêge, ao groen eschilderde raèmen en
een groene deure. D'r groeide an aolle kanten klumop tegen de
muren. Op 't dek groeide groene bollen die a in de zummer
opzwolle as gróte meloenen, 't Was net een 'uus uut een sprook
jesboek.
Nessen 't 'uus d'r an vast stoeng de schuure. Die was een stik
'óger. Terwiel de beêsten toch vee kleiner waère, docht Laurus bie
z'n eigen. Waèrom most die schuure zö vee 'óger wezen? Dat
vond n vremd. Maè Leuntje zei da dat voe 't 'ooi was en voe de
terveschóven.
Boven op de veeste van de schuure was 't mooiste te zieen. Daè
stoeng op den utersten 'oek een kóperen 'aène te blienken.
'A 't sturmt kun je n 'óre kraaien,' zei Leuntje.
A Laurus op z'n zolderkaèmertje vlak onder de pannen lag te
luusteren, 'oorden ie ienkel 't gepiep van den ronddraaienden
'aène, maè ekraai, neê, daè most je een misje voe weze om dat te
'óren. Ie 'oorden wè 't klaègelijke geluud van de brulboeien op de
Schelde. Leuntje zei da dat aolle klaègstemmen waère van aolle
mensen die a d'r ooit in de Schelde verdronken waère.
Laurus lag op z'n doenker kaèmertje te dienken an z'n moeder die
in 't ziekenuus in Goes lag en an aol z'n broertjes zusjes die ok
ergens op een zolder bie een oom en tante deur 't dekraèm naè de
sterren lagge te kieken. Ie keek naè dezelfde sterren as zulder. Dan
most n schreêuwe, zachtjes da Leuntje 't nie kon 'óren.
Laurus gieng nie dikkels naè 't ziekenuus om z'n moeder op te
zoeken. 'Oogstens een paer keer in de vier, vuuf weken da ze d'r
