in bleef. De stad was varre wig en d'r ree gin bus naè dien uutoek
waè a z'n oom Persaèn en z'n moe Melaène weunden.
Meêstentieds ree n mee mie z'n vaoder, achterop de bagage-
draèger. 't Was wè een uure fietsen. A t'n bie 't ziekenuus ank-
waèm, stoenge de striemen van d' iezderen spieljp van de baga-
gedraèger in z'n billen en bénen. Soms gieng Lepntje ok mee. Ze
kon fletse; ze was een paer jaer ouwer dan um^fn 't ziekenuus
vond Laurus 't aoltied 'eêl spannend. MeêstentJ&ds was t'r vee
bezoek bie z'n moeder. Daè zag n z'n broertjes'én zusjes wee 's en
vee fermielje. f
In 't ziekenuus was t'r van aolles te zien. Een zaal vol mee bédden
en zieke mensen. Ie ao ze 's een keer eteld. D'r stoenge wè zeven
bedden an ielke kant. Maè laèter in z'n verbeeldienge waère 't er
wè twintig. Lange rijen mie bedden en daè tussenin een smal
padje, waèr a de zusters liepe of liever zweefden as grote witte
veugels. Sommige leken op 'oenders mie gróte gele snavels en
andere leken op reigers mie een langen 'aolles en een klein kopje.
'Elemaèle an 't ènde van dat middenpad stoeng een 'óge lessenaer
en daè zat een zuster op as een reuzin uut een sprookjesbos.
A Laurus en Leuntje wee tuus waère, vertelden ze mekaore wat a
ze zö a ezien ao in 't ziekenuus. Dat deje ze, a ze saèmen koeien
moste wachten an d'n zeêdiek. Dat was naè schooltied, 's zaèter-
dags of 's zondagsachemirregs. Dan lagge ze nessen mekaore mee
den 'ond tussen d'r in an 't 'angen van den diek. A ze niks zeie,
lagge ze den 'ond te aaien of naè de wolken te kieken. Naè aol die
vremde beesten die a daè in de locht dreven. Of ze keke naè de
koeien die mie een gróte tonge 't gos ofsnejen of lagge te herkau
wen.
A de koeien de kuure krege, a t'r onweer in de locht zat en ze mee
de staerten omóoge achter mekaore anrenden, dan stierden
Leuntje den 'ond d'r op of. Die blaften net zo lank, onderwiel dat
n tegen de koeien opsprong, tot a ze wee koest waèren. Ze ao
ieder een dikke stok bie d'r om de koeien of te schrikken. Die
stok ao ze uut een troemboóm esneje. Die gebruukten ze voraol a
de koeien in de terve of in de mangels stoenge te vreten. Maè dat
gebeurden nie dikkels. Meêstentieds ao ze nie vee te doen, maè
daè was aoltied wè wat te praoten.
'Ei jie die man eziee?' vroeg Laurus, 'die man mie dat dikke witte
been omoóge en mie die ketrolle an 't achterènde van z'n bédde?
Net zö een ketrolle a de meulenaer ebruukt om de zakken terve
en meel naè boven en benejen te hijsen?'
'Natuurlijk 'k die ezieen,' zei Leuntje. 'Die man ao z'n been
