Noe nummer 5
'Nou zeg op, waè mo 'k dan naè kieken?'
'Ja, a je dat nie weet, da 's wè erg stom. 'k Za 't vertellen a 'k je
bollekette vast mag 'ouwe om 'm even te bekieken.'
'Kieken mag aoltied,' zei Laurus. Z'n moeder zei aoltied: kieken
kost niks. Dus 'aèlden ie z'n bollekette uut z'n broekzak en legden
n in d'r 'and die a ze a uutgestoken voe z'n 'ieuw. Ze bekeek n
even en ze krulden d'r viengers om de bolle en sloot n op in d'r
vuuste asof n voegoed opgeborge zat as een kostbaeren edelsteen
in een doenkere kluus.
Toen zei ze op een saèmenzweerderige toóne: 'A je 'eêl goed kiekt,
zie je een puntje of een rondje.'
'En wat dan', zei Laurus die een bitje kwaèd wier omdat n docht
dat z' 'm voe de gek 'ieuw.
'A je dat nie begriept, loop je toch wè een bitje achter,' zei ze.
Laurus verloor aol z'n geduld. 'Ik wille 't glad nie mi wete. 't Kan
mien niks schele. Geef de bollekette maè terug.'
Ze mocht 't spelletje nie verlieze. Ze speelden 'oog spel. Maè ze
wist wè 'oe ze n an most pakke.
'O die bollekette,' zei ze minachtend. Ze 'ieuw d'r vuuste boven
d'r 'oöd. 'Die kun je kriege. 't ls een 'êlen ouwen, ie is overaol
ebosten, ie zit vol krassen en ie is vuul en blienkt nie mi.'
Laurus docht: ja jie ei geliek, ie is niks mi waerd, nog gin twee
murpels. Ie docht an de zak vol mooie blienkende bolleketten die
a t'n nog tuus ao. Wat kan mien dien ouwen bollekette ok sche
len. Ik bin 'm net zö lief kwiet. Z'n nieuwsgierigeid wier gróter
dan z'n bezitsdrang.
'Je mag n gerust zei n grootmoedig. 'Maè cjin wil 'k 't wè
ineêns wete.'
"k Wil n nie zei Leuntje. 'Voe mien is n te; oud en te vuul. Ie
is nie eêns mi goed rond. Voel maè.' Asof 't eqp gunst was, gaf ze
de bollekette terug.
'Een rondje is een poesje en een puntje is een kaèter,' zei ze kort-
wig, asof 't de oplossing van een allank op'elost raadsel was.
'Van wien je dat ehoord?' vroeg Laurus. Ie begreep wè dat ze dat
nie van d'r eigen ao.
'Van mien moeder,' zei Leuntje. Die ei 't zelf ezeid. Bie een ker-
nien is 't net eênder. Een rondje is een wuufje, een puntje is een
rammelaer'.
'Een aorigen naèm,' zei Laurus. 'Een rammelaer! Mien zusje ei ok
een rammelaer.'
'Das 'eêl wat aars,' zei Leuntje.
'Jao, maè ze kunne aollebei rammele,' zei Laurus.
'Dat mo jie mien dan 's uutlegge,' zei Leentje. 'Aollebei rammele!'
Even was 't stille. Laurus trokten een diepe rumpel in z'n vuroód.
Naè een stuitje zei n: "k Zeg 't voe vuuf murpels.' Noe zou n zien
'uud ok 's diere verkópen.
'Goed,' zei Leuntje zonder aèrzelienge, 'dan 'oef ik je niks te
geven. Dan staè me kiet, za 'k maè zegge.'
Laurus begreep d'r niks van.
'Dat za 'k je dan 's uutlegge,' zei Leuntje. 'Jie wou mien die bolle
kette geven. Die wou ik nie Die 'k je dus teruggeve. Nou, die
bollekette is nog wè vuuf murpels waerd. Jie ei dus a vuuf mur
pels van me ekregen.'
Laurus kon tegen die redenerienge niks inbrienge. Ie voelden wè
dat 't nie klopten. Maè ie vond 't zö prachtig dat n ok een geheim
te vertellen ao, dat n nie langer zwiegen kon.
'Goed,' zei n, 'dan doe 'k 't zö wè. Jie ei zeker nog nooit een ram
melaer bie een wuufje eziee?'
'Daè mag ik nooit bie wezen,' zei Leuntje.
'Waèrom nie?' zei Laurus. 'Da's toch 'eêl gewoon.'
Leuntje gieng nie vadder op z'n vraège in. En Laurus verwachtten
kennelijk gin antwoord.
'Weet je wat a d'r dan gebeurt!'
'Wanneer?' vroeg Leuntje verbaèsd.
