'En wat ei je toen eziee?' Laurus bluufden nieuwgierig, want ie
begreep dat ze iets biezonders ezieen ao.
'Nou dat puntje en dat rondje,' zei Leuntje. "k Za zegge a 'k een
splinternieuwen bollekette van je kriege.'
Laurus dacht an zien zak vol bolleketten tuus. Ie ao d'r zö vee. Ie
wist nie eens 'oevee. Ie ao ze nog nooit eteld.
'Goed,' zei n, 'jie kriegt n a 'k wee tuus bin.'
'Da 's ofesproken,' zei ze. En ze gieng direkt vadder. Ze bluufden
um plaègen. 'Eigenlijk za 'k 't maè nie vertelle. Je bin nog nie
'êlemaèle droóge achter j'n oren, jonksje.'
Laurus voelden achter z'n oren. D'r zat gin nattigheid.
"k Za wè zeggen, 'oor, wees maè nie benauwd,' zei Leuntje, 'maè
'k weet nie of jie te vertrouwen bin. Geef me eêst mae die bolle
kette die a je in je zak eit, dan geldt dat as onderpand.'
Laurus docht: an die bollekette is niks verloren. Zö'n ouwen
vulen bollekette. Nog gin twee murpels waerd.
Ie viste n wee uut z'n broekzak en gaf n an Leuntje of a 't een
dooien puut was. Ie was alleêne nie zö koud as een puut.
Leuntje pakten 'm an en 'ieuw 'm tegen 't licht. Toen ze 'm goed
bekeken ao, zei ze: 'In de zunne blienkt n nog goed. Ik dienke da
'k n toch maè 'ouwe za.'
Ze sloot d'r viengers d'r wee om'eene en liet n verdwiene in d'r
vuust.
'Daè zit n goed,' zei ze. 'Lekker waerm in 't 'olletje.'
'A jie n zö rhooi vindt, mag jie n zei Laurus ^nee een gebaer
van vriegevigeid.
'Nou goed dan, omdat jie 't zö graag weten vm zei Leuntje. 'De
rammelaèr slaèt mie z'n achterpoten, ie spriepgt op 't wuufje en ie
gromt as een ouwen puut in de dulve. A t'n goed erammeld eit,
vaol t'n d'r ineêns achterover of.' f
Ze zweeg wee. Ie wachtten of d'r nog iets kwaèm. Maè daè
kwaèm niks ml.
'Is dat aolles? Je vertelt me niks da 'k nie weet.'
'Jao, dat weet 'k ok we. Maè dan begunne ze wee opnieuw.'
'Oh,' zei Laurus, 'jie lieg maè wat. Jie weet nie meer as a ik
ok weete.'
Ze liet de bollekette in d'r 'and rolle en bekeek n een stuit
je. Toen zei ze: 'A je goed kiekt dan zie je dat n toch vol
kleine schoortjes zit. En ie is zö troebel as wellewaèter.'
Noe wier Laurus toch kwaèd. 'Jie bin een gierige stienker?' zei n.
'Ik gaè naèr 'uus. Ik wille niks ml wete van joe.'
Ie stong op en dee een paer stappen. Ie wist nie in welke richtien-
ge. Ie realiseerden z'n eigen ineêns dat n eigenlijk gin 'uus ao. Ie
most an z'n moeder dienke in 't ziekenuus in de stad. Ie zou daè
nooit de weg kunne vinden. Ie wist 't ineêns en zei: 'lk gaè 't aol
tegen joe moeder vertellen.'
Daè verschrok Leuntje toch van. Stel je voor dat d' r moeder aol
les te weten kwaèm. 'Je mot niet zö gauw kwaèd worre,' zei ze. "k
je maè een bitje zitten plaègen. Kom mae 'ier, 'k za aolles ver
tellen.'
Laurus die d'r tegen op zag om alleêne naè z'n moe Melaène te
lopen, kwam wee nessen d'r zitten.
"t Zit zö,' zei ze gewichtig. 'Dat wuufje ei een rondje van achter
onder d'r staert en dat mannetje ei een puntje. A dat mannetje
noe boven op dat wuufje spriengt, steekt n dat puntje in 't rondje
van dat wuufje.'
"Oe kan da noe!' zei Laurus ongeduldig. 'Dat puntje is nie groter
as een spelleknoppe.'
'Dat is 't 'm juust,' zei ze, d'r eige bewust van d'r grote kennis van
de grote mensenwèreld. 'A die rammelaer achter dat wuufje riedt,
dan wordt die spelleknoppe groot en dikke en lank en dan steekt
n die mie gemak in dat rondje. Da 's net eênder as bie een stier
bie een koeie en as een 'ingst bie een merrie.'
'Ei jie dat dan ok eziee?'
Noe nummer 5
