een dokter. Tenminste, da was een sportarts uut Beverwijk. Ik za
de naome nie noemn. Vooda we nao een ronde goengn, zeg de
Ronde van Oost-Duitsland, mostn me eest op keuring nao
Beverwijk. Dan zei dien dokter: 'De conditie is nog niet zo goed,
eigenlijk. Ik zal je dit en dat meegeven.' En dan most je da
neemn. Dien dokter was een 'êle bekende, 'oor. Ie is laoter nog
sportarts van Ajax gewist.
Zo bin 'k mee da spul in anraokieng gekomn. 't Kan best tusn de
oorn gezeetn èn, mao de prestaties wiern beter. Zogauw je d'r mee
in anraokieng gekomn bin, is 't moeilijk om d'r vanaf te bluuvn.
As we kermiskoersn in de buurte reeën, mostn we zelf vo spul
zurgn. Dan kon je nie teegn den dokter zegn: 'Moe je is luustern,
ik mot in d'Eê rieen. Ei je wa vo me?' Je most er zelf achteran. En
de renners onder malkander verzurgdn mekaore ook wè een keêr.
En dan vroeg d'r wè een keêr iemand of a je wa van 'm over wou
neemn.
't Meeste wat we mostn of wouen èn, dao kostn me gewoon om
in Belgn. Axiton, Dexidrine, Captagon, Methedrine. 't Was ook
nie zö da wudder iederen koers gebruuktn, want zö was het ook
wi nie, natuurlijk. Je most ook een bitje om j'n eign dienkn ook.
Bie speciaole koersn docht je wè: vandaoge mot er toch wa ver
diend worn. A je bie alle koersn zou gebruukn, wist je natuurlijk
dat 't fout gieng. Ik was zeker geên Eric de Vlaeminck. Die nam
piln tusn z'n brood, zeien ze altied. Mao ja, die gieng ook 'êle-
maol over z'n toern, ee.
D'r was een kampioenschap van Nederland wao we naotoe
mostn. Bie Wijk bij Duurstede was da. Mee zes man zien we j
afgevaordigd. Me waorn toen kampioen van Nederland gewofij.
D'r waorn d'r bie, die nao de meet gewoon deurreën. Dan wiêx
d'r gezeid: 'Je moe afstapn'. Mao dan zeien ze: "k Doen nog ^$n
ronde'. Da zag je allemaol gebeurn. Zukke gekke diengn èn 'k ik
nooit gedaon.
In den tied dat ik koerstn, kwam 't pakn meêr en meêr in. In
Belgn ao je een kampioen die z'n eign gewoon mee een naolde zat
in te spuitn onder de koers. Da vond ik wè ver gekomn èn.
Toen ik opg'ouwn was te koersn kwaomn d'r pas dopingcontro
les. Van moderne zaokn as Epo weet ik weinig, want vroeger was
da bie ons mee spuitjes en pilletjes en verders aodn wudder niks.
Ik èn maor eên keêr nao m'n huisarts gewist achter iets. In
Amsterdam waorn ze verder dan 'ier en die gastn zeien da je nao
je huisarts most. Durabolin gaon 'aoln. Ah, da vond ik toch een
prachtig woord. Mao 'k wis bie God nie wat a dat was. 't Bleek
een preparaot mee 'ormoonn te zien. Toen kwam ik 'ier bie m'n
huisarts, een doodgewone arts 'ier uut de streek. Die wist ook van
toetn of blaozn. Dat 'ad ie nie in voorraod, ie most 't besteln.
In Amsterdam gaovn ze me diernreceptn mee. Vo de koers moste
'k ik een paar spuitn gao gaon 'aoln. Ik èn me nooit afgevroogn
of je d'r wat an over kost 'ouwn, kinderverlamming of zó. As je
van niks wist, dan dee je 't maor. As ze gezeid aodn a 't vo zweêt-
voetn was, aon 'k 't ook geloofd. Dien huisarts 'ier in 't durp
begreep d'r ook niks van. Dat er iemand kwam voor Durabolin.
Op een keêr most ik nao 't kampioenschap van Nederland. Mao
ik was nie goe genoeg getraind, ik was eigenlijk ook te oud. En
noe was t't daogs tevoorn in Steênbergn een koers. Ik docht ik: ik
gaon da criterium neemn. De pilletjes die eigenlijk vo het kam
pioenschap waorn, nam ik vo 't criterium. Da was geên succes. Ik
zat kapot en ree as een striekiezder. Ik wier geloof ik negentiende.
Da brocht ook geên zooien an den diek.
M'n vrouwe was d'r bie en ik zei: 'Weet je wat an ik doen? Ik
gaon nooit nie meêr op de fiets.' Dan zien 'k naor 'uus gereeën.
Ik èn nooit geên koers meêr gereeën. Je kan wè een slechte renner
op de fiets zetn, maor a was 't geef je 'm een 'êle immer piln, dao
schiet ie toch niks mee op. Je moe goed getraind zien en dan ka je
een bitje stimuleern.
