Veugelpraot
'Gistere wazze 'k-ik zo lekker bezig in m'n
W) 'ofke, toen at er van die gróte zwarte veu-
gels altmao van die 'arte schreeuwe gaove.
Da waore zo van die veugels mee 'n zwart
kapke op ulder kop en ne grijs biezeke d'r
langs. Kauwe zogezeed.
Nou zagge 'k-ik wel dat er eene zo'n bitje
aordig dee. Die kost vast nie goed vliege.
Ik docht in m'n eige misschien is t-ie wa
ziek, 'k za 'k-ik 'm 'n verkruimeld
beschuit geve. Da's altijd goed a ge ziek
zijt.
Zo gezeed, zo gedaon. IJ at dien beschuit
en ij dronk van 't waoter dat in de blom-
potte stong. An'k zo'n bitteke dichterbij
kwam, bleef t-ie gewoon zitte en ij keek
me vlak in m'n gezicht mee een paor
gróte blauw-ooge.
Toen za^ge 'k-ik pas da ta geen zieke veu-
gel was, maor een jong beestje. IJ aoi nog
allemaol pluis op z'n lijf. jï
Goh, dochte 'k-ik, die zoue 'k-ik nou 's t
moete pakke, want ik aoi wel 's ergest
geleze da ge kauwe kun lere praote. En d;
zou toch wel 'eêl leutig zijn. Mao toen
dochte 'k-ik ineês weer aon me moeder,
die aoi zo'n schone mèrelaon in een kooi-
ke. Die aoi z'oek gepakt a t-ie jong was.
Z'aoi wurmkes voor 'm uitgestoke en
vliegskes gevange en z'aoi 'eêl veel en 'eêl
'artelijk mee 'm gepraot. Die veugel 'ing
in een kooi bij ons naost d'achterdeur.
M'n moeder noemden 'm 't zwart
meneerke, en ij zong as een lijster. Ze zagt
'm net zo graog as eur eige kinders.
Toen kwam t'r op een keêr een man bij
ons, die ad altijd kwam om nonkel Marus
z'n baord af te schere (tant' Jewan en non
kel Marus woonde bij ons in, in de kao-
mer). Nou, die man aoi in z'n kop gezet
dat da veugelke van me moeder bij ons in
de gevangenis zat. En op een goei dag -
voor me moeder een 'êle slechte- èt ie
gewoon de kooi ope gezet. Toen a t-ie zag
da da veugelke eigelijk een bitje benauwd
was voo da groot ope gat, èt ie 'm d'r uit
gezet. En toen is da veugelke natuurlijk
gaon prakkezere. Misschien èt ie toch nog
wa gewete van 'eêl lang geleje. En toen is
t-ie gaon vliege.
M'n moeder èt daor 'eêl veel van gewete.
Vanaf die tijd kost ze die vent nie meer
bekijke.
Afijn, da dochte 'k-ik zo allemaol pesant a
'k-ik in m'n 'ofke nao da veugelke zat te
kijke mee die pluimkes nog op z'n buiks-
ke. En ik docht in m'n eige: leefde gij
maor in vrede, veugelke, in vrede en in
vrijheid.
En toen 'ebbe 'k-ik nog een paor stukskes
worst g'aold en die èt ie allemaol lekker
opg'ete. En omdat ie andere veugels alt
mao zaote te roepe naor 'm is t-ie mee
ulder mee weggesukkeld.
'k En 'm nie meê truggezien.
Dit verael is een vriee bewerkienge van een
stikje uut Canada's; Kleine Zeeuwsch-
Vlaamse kroniek van dezelfde schrieftter. 't
Verael is geschreve in 't dialect van 't Land
van 'Ulst, 't enigste dialect van Zeeland dat
a taelkundig geziee feitlijk gin Zeeuws, mae
Oöst-Vlaoms is.
Noe nummer 6
O)
