moe nummer o
'ienge. Asof ze op een treurige meniere afscheid enomen ao van
de polder lieete ze d'r óren 'ange. At n zö naèr 'uus ree, de
koninksjager, dan zag n d'r in z'n groeene jaegerspak nog groeener
uut as aars. De veren van z'n 'oeed stoenge 'oóge in de lucht en
z'n gestalte was zö rechte as een boómstamme. Z'n twee jacht'on-
nen trokke buten aèsem z'n fiets voruut. A m'n moeder de
koninksjager zö op den diek verbie zag rieë, zei ze da ik even
lanks most lópen om een 'aès of een vette petries, want die waère
zö lekker en ie vroeg d'r ons as buure nie vee voe.
De koninksjager was ónze dichtstbieweunende buure. D'r lag een
bógerd tussen, die van óns was. In de zummer ruilden me wien-
beiers, aerebezemen en schoenlappers, en in t naèjaer appels en
peren tegen een wild kernien, een 'aès of een petries.
Ik gieng d'r nie gaeren naè toe, naè de koninksjager. Ik was t'r as
kind een bitje benauwd van. Ie trokten aoltied een gezicht van
zeven daègen kwaèd weer. At n wat zei, dan bromden ie mae wat
dat a je nie verstaè kon. Daè kwaèm een doenker gegrom van
achter uut z'n keele. 't Enigste dat a 'k goeed kon verstaè waere
vloeken, gróte godverdommes waèr at n laèter voe estraft zou
worre volgens m'n moeder. In de hel! Zie zei ok dat n een iezebie-
ter was. Omdat n z'n 'onnen zö koejeneerden. Ie ao twee ieselijk
gróte duitse herders. Die sloeg n mee de karrrewasse at n ze an 't
ofrichten was. Ze lagge aoltied an de kiddik en ze waère stik vals
en nie te vertrouwen. Ze basten mee een geluud da van onder de
grond leek te kommen, 's Nachts kon 'k 'r dikkels nie van
Eêns ree n as een keunink op z'n fiets, lankzaèm en rechte as een
kaèse. Ik jlocht aoltied dat n een keunink en een jaèger teglieke
was. Ie zat as een vost op z'n troóne en z'n geweer was z'n staf. 't
Was een geweer mee een dubbele loop. 't 'leng mee de kolf nae
benejen lanks z'n rik en de lópen stakke de lucht in as een soort
varrekifeker. Zö noe en dan 'oorden je in dip polder korte dróge
klappen die leke op 't ongeduldige kloppen op een deure. Dan
zag je de koninksjager laète in den achemirrig terugkomme uut
de polder mie de buit an z'n stuur en in tasse op z'n rik. Daè
stakke dan de blienkende veren van een fezante uut. Of daè bun
gelden een paer vette petriezen an z'n stu^r waèr a druppels
bloeed uutdrope. Dikkels zatte d'r in z'n tasse kernienen en
'aèzen. Dat kon je ziee an de lange óren die a d'r boven uut
