groös op ulder polder. Die is nog nie zö 'eêl oud en leit vo den
'elt in Belgie. A je d'r over begint, bin ze nie te stoppen. Een
vrouwe die middenin de polder een telg van de joengste ginnera-
otie Moerenaeren in een karretje vo d'r uut douwt, slaet een toon
an of a 'k 'eur verael toch wè nie za gelóve: 'De Moern, da lig een
meter en een 'alf leger of de zeêe! Da ka je niet en begruupn, ee?'.
Ik begriepe 't stikkegoed. 'Eur rappe, wat ouwerwesse Vlaoms
zurgt misschien wè vo meer problemen as 't eenvoudige waeters-
taetkundige verael. 'Mien 'alve eiland leit laoger as de zeêe', zeg
ik, mae ik geloóve nie a ze 't 'oren wil. 'Mae 't is 'ier wè een 'êle
fraoie polder, 'oor', voeg ik d'r dan mae an toe. 'Jaot, jaot, stief-
schoöne!'. Ze douwt de karre wl verder.
Op den Krommen 'Oek weune een stik of dertig mensen, weet
Pier: "t Zien vele oude menschn 'iere. De joengn gaon al nao
d'université in Riessel of werkn in Duunkerke. Die ziet ge nie
meêr weêre en keêrn.'
'Voo onze courses te doen, gaon me naor Uxem', zegt Pier, die
noga 's een woordje Frans nódig eit om 't eên en 't aor uut te
duussen. 'In De Moern is t'r girj wienkel, ee. D'r is nieet daore.
Jao, een café. Dao 'ouwn wilder nog a keêr kaortienge, ee. Of d'r
is theater van sjuust over de schreeve. Vanuut Dranouter komn ze
'iere speeln. In 't Vlaamsch, ja. Wilder klapn da nog, ee. M'n
zeune ook. Mao zien zeune riie, die verstaot 't niet en is. 't Is te
zegn, die en dóet 't nie om uus te verstaon.'
Uus, zegge ze dat op Goereê ook nie a ze 'ons' bedoele? De uutsi
praek trekt wè een bitje op 't flienk angezette Bevelandse 'oóns'J*
Aolle ou's klienke 'ier as oe's: vroewe, oed, Dranouter. Dat mej
in Zeêland ook nog in sommige woorden. Bekende vorbeêlden
bin noe, joe en Zoetelande. 't Vlaoms van 'ier liekent soms nog
wè meer op Zeeuws as 't Vlaoms van Kortriek of leper. Zelfs de
ao's bin, voraol nae 't westen toe, naebie Zeêuws. Pier legt zelf
uut: 'In de Belgique zegn ze 'Vlaomsch' en 'straote', 'iere zegn wil
der 'Vlaamsch' en 'straote. M'n vrouwe kom van Pitgam, das nog
een ende achter Bergn, bienao in de Picardie. En die zegt
'Vlaemsch' en 'straate'. En teegn Sint-Omaars is t't gliek of gie
zegt: 'straete'.'
En daemee zit Pier op 't randje van 't Vlaomstaelig gebied in
Frankriek: Sint-Omaars is eên departement verder as dat van 'im,
das Picardië en daer oor noe gin Vlaoms ml gepraot. Toet nae de
twidde wèreldoorlog kon je in Sinte-Mariekerke en zelfs
Offekerke bie Calais nog mee Vlaoms terecht. In Clairmarais
(Pier noemt 't durp zoiets as Klammeresch), 't Vlaomste durp van
Picardië, net buten Sint Omaars, is nie zö lang geleje de leste
Vlaomstaelige overleje. Dat 'ouwe ze in Gent, bie de redactie van
het Woordenboek van de Vlaamse Dialecten, goed bie.
Pier wilt 't nie gelóve. Ie ei, as zövee Franse Vlaomiengen, een
stikgoed besef van waer zien 'landje' begint en opoudt a je nae de
taele kiekt. 'De Klammeresch, das nog Vlaamsch, si. De vaodere
van de oude smid van Leffrinckhoeke kwam van daore. Ge kun
toet bachten Hazebroek en Belle mee Vlaamsch terechte. Mao ge
moe de menschn kenn, ee. 't En is geên gebruuk nie meêr van 't
zóma teegn ielkendeên te klapn. 't Is vo de eign menschn, ee.'
Mee 't Vlaoms van 'sjuust over de schreeve' ei Pier nie vee moeite.
Brugge en voraol Gent ore a moeilijker. Nederlanders verstaet n
naebie nie: 'D'r zien 'iere fraoi vele Nederlandsche menschen ge-
komn. Somigstn kost 'k-ik een bitje verstaon, maor d'r waorn d'r
ook, daovan 'èn 'k glad nieet verstaon. Vrindelijke menschen,
schoóne vrouwn, maor 'k en verstoeng ze nie. Mao gie, komme
gie echt uut 'Olland?'
De taele van de streek, 't is naebie 't énigste onderwerp waer a je
Noe numme
Courses doen
Schoóne vrouwn
