Vier koniengen
Cees Maas
De zee zag er vals uut. De man boog z'n rik
en keek nae de witte schuumkoppen op de
golven. Ie probeerde z'n voeten drooge tou
wen mae de golven waere zo donders snel,
voraol de deurschieters, twee op mekaore, die
waere bie je vo je 't wist. De man 'ieuw we
van een bitje sturm. Aolles raesde en dee
dan, 't was anarchie, 't was net of de saoi-
heid van 't daegelijks leven mee kracht weg-
geblaeze wier. Nee, sturm blies je kop
schoon, en nog wat meer ook. Het was goed
vo de geest.
De man kuierde zö mee z'n eigen
gedachten tussen Domburg en
Waschappel en genoot van de meêuwen
die blienkend en stilletjes tegen den
duune an 'ienge. 'Oe 'ard de wind ook
waoide, een meêuwe voerde 'fjpuwe spie
gelgevecht en 'ieng stille, gewoon stille.
Drie onsen veugel en dan zo stérk, dat
moch je bewondere, docht de man. Ie
schopte een stik 'out weg. Het schuum
was bruun en lag te bibberen op 't natte
strange en z'n ogen gienge traene van de
wind en 't fiene zand.
Ineens docht n dat n bie 't volgende
paeloód den ouwen Jasper Kallemein zag
stae visse, en ie trok mee z'n oogleden om
beter te kunne kieken, 't Kon natuurlijk
glad nie, wan niemand gieng er visse mee
sturm en zeker Kallemijn nie die aolles
wist van de zeê en nog een bitje meer ook.
Mae de man zag toch dudelijk een figuur
tussen de paelen. Die ronde kop, dat
kalotje, ie ao z'n anden in z'n zakken, as
een ouwe konieng stoeng n daè, jae, dat
moch n weze. Of was 't 't ouwe Reusje?
Of neê, Hajuit? Of Job de schoenmaeker?
Noe wist n 't nie mi.
De figuur veranderde naermate de man
dichterbie kwam. Toet n zag dat de sturm
een bos wilgenout uut den duune tegen
een paele angeblaeze ao en dat leek uut de
verte net een vint aie stoeng te vissen. De
man keek er nie zö van op, ie ao a 'eêl
vaeke diengen genree op 't strange die
anders leke as ze jCp.ere. Zeker mee sturm.
Mae een bitje onder den indruk was n
toch wè, wan de Vier vissers die den zöge-
naemd geziee ao, waere aolle viere a jaeren
dood. En om noe bie een verwaoide tak-
kebos meteen te dienken an die ménsen,
dat von n toch wè wat vreêmd van z'n
eige.
De man trok z'n kraege op en draoide z'n
rik in de wind. Misschien juust omdat ze
dood waere, dat n d'r daèrom om gedocht
ao. Of omdat n ze onbewust miste in 't
daegelijks durpsbeêld. Ze waere aolle viere
op ulder eige manier toch stérke mannen
geweest, karakters, en guus van de zeê, net
as die meeuwen die daè tegen den duune
an 'ienge. Ie ao d'r as kleine joeen nog van
lere visse. Misschien dat n ze zö miste en
daèrom teruggeroepen ao bie 't eerste
beeld dat op een mènse leek. En juust 'ier,
omdat 't 'ier zö'n bitje ulder plekke was,
ier aodde ze zövee gestae, in 't paeloód om
te kieken naè de zeê. En noe waere ze
dood, en de zeê sturmde gewoon deur.
Maer ie ao toch even an die mannen ge
docht asof ze nog leefden en dat was toch
biezonder. De man mompelde wat in z'n
eige en gieng verder langs de waeterkant.
In 't westen klaerde 't op. Aolle meeuwen
waere weg.
