Zö'n onstranten mère
Maartje Stuut
Ons terras oor dikkels bezocht deu veu-
gels en dat m'n te danken an onzen
'ond. Da kom zö, onzen 'ond is nog a
kieskeurig, 't Liefste eet n spaggetti, maca
roni of nasi. Een lekker stikje vleis of
woste vindt n ok vreêd lekker. Ma ja,
angezie t'n vee-s te dikke is, kriegt n
gewoon droogvoer uut een pak zöas dat
'oört. Daer is n 't nie mee eens. Ie kiek
aoltied vreêd beleedigd as m'n dat vö z'n
neuze zette en ie bluuf op een gepasten
afstand nae z'n bak stae kieke, mit z'n sta-
ert nae beneje. Mar as z'n 'onger 't wint
kom t'n dichterbie. Dan gaet n eêst mit
z'n neuze die bak perbeere on; ie kiepe
ren. As n vindt dat n dan duudelijk genog
geweest is, gae t'n ml lange tanden staen
eete. Ie pak een mondje vol uut z'n bak,
spoegt 't neffen den bak weeij, uut, pikt er
eên diengetje uut wat 'm 't mfeêste anstaet
en eet dat op. De rest laet n lègge. En zö
gaet n een stuitje deu. Je begriept dat 't
een flienk zootje oort, neffen dien bak. En
dat bin m'n zat. Daerom mag n nie ml in
de keuken ete, ma doe m'n den aoltied
mit bak en aol op 't terras.
Van de winter wérkte dat systeem prima.
Totdat de veugels in 't voöjaer trug kwae-
me, want die aodde dat gauw deu; die
aodde d'r een lekker makkelijk 'apje an.
En in 't begin vonde ons dat wè leutig, aol
die veugels op 't terras. Die konde m'n
van achter 't glas 's goed bekieke. Den
eênen was nog onstranter dan den ande
ren. Je kon dan duudelijk ziee wie d'r de
baes was, want d'r was t'r aoltied eêne die
de rest weg joeg.
Ma toen 't beter weer wier, en m'n de ter
rasdeuren ope gienge zette, vonde m'n
élke keer poepjes op 't kleed in de kaemer
en dat vonne m'n nie goed natuurlijk.
Neêe, ons doee onze be'oefte zélf ok nie
in de kaemer. Bovendien vin 'k dat zonde
van m'n nieuwe vloerbedekkieng. Soms
von 'k die poepjes wè vier meter van de
terrasdeuren vandaen. Dan mö je toch
durve, as veugel wezende, om zö vérre nae
binne te kommeV Of nie soms? Ma noe
doe ze dat natu urlijk aoltied as je zelf nie
in de kaemer bip.
Vleeweeke zat 'k op de bank de krante
deu te kieken. Toen kwam d'r een mèrel
nae den etensbak van den 'ond om 's lek
ker te schranzen. Een stuitje laeter kwam
n in de deuropenieng zitte. Ik bleef stille
zitte en keek 't 's an. En asof 't de
gewoonste zaek van de wèreld was, kwam
n nae binne.
'Ee', zeg ik, 'gae 's nae bute, strak schiet je
weer op m'n vloerbedekkieng!'
Dien mèrel aod mien dienk 'k eêst nie
opgemerkt, want ie schrok z'n eige te bos
ten. Ie vloog nae bute, gieng op een
afstand van drie meter op een muurtje
zitte, draoide z'n eige om, keek m'n an en
gieng verschrikkelijk tekeer tegen m'n. Ie
kwetterde zö 'ard as dat n kon en je kon
duudelijk ziee dat n vreêd kwaed op m'n
was. Zö kwaed dat er -net as da je dat bie
mensen wè 's ziet- een spettertje spuug
uut z'n bekje vloog. Waer 'k de brutaliteit
vandaen durfde te 'aelen om binnen zien
territorium te kommen, riep n volgens
mien. Ie zat m'n gewoon uut te schelde,
zö klein as dat n was. Ik was mit stomeid
gesloge! Zö'n onstranten mèrel, dat ad 'k
nog nooit mee'emaekt.
En den 'ond? Die eet weer in de keuken.
