TLies ei gekacheld' (1834)
J. F. Bosdijk
In 'Zeeuwsche Volksalmanaken', jaerboekjes
die in de negentiende eeuw stikpopulair
waere, stae noga 's wat veraelen in 't
Zeeuws. In de almanak van 1836 vonde me
een brief die geschreve zou weze deur een
boerinne an eur zeune die bie de
Zeeuwsche Landelijke Schutterij' dient.
Onderan stae medegedeeld door den heer
J. F. Bosdijk', dus dat za de schriever we
zien. De briefis getekend op den twellefden
Juni 1834' op 'Sraskerke'.
Ik kan nie begriepe wat er an schilt da je
nie schrieft Kees, mae je bewiest er deur
da je afestampt weinig om uus dienkt,
want al d'are jongers schrieve nog is op
zen tied oe ze 't zo a stellen; Marien neve
ei m'ezeit dat zen zeune de tiedienge
estierd aa, da je kapot was, rjjiaer zo lange
as J'et zelfs nie schrieft, gloo"k dat 't maer
leugens bin, want den eenen klist dat en
den anderen wee wat aars: ik wou dat de
schutters maer afedankt wiere en da je
maer tuus kan komme, want de groote
daggelden komme noe uut. Je most s an
meneer de kapitein vraege of j'in de zae-
doesttied nie mag overkomme; Ties van
de Schoet is ok ier, maer die kon wel vort
bluve, want die eit zen anksjes nie veel
uutesteke, en 'k a tegen Wullemiene
ezeid, as je nie tuus komt da'k dan de
boel slecht gaende kan oue, want de
jonksjes kunne nog niks verdiene en ze
vrete de ooren van m'n oote, en je vader is
tegenwoordig meest altied an den draoi
en zit eele daegen bie Piertje te zupen en
briengt gin rooien duit in uus, en as ik
gin aer op men tangen aa, dan aa ik of de
guus gin goed meer an ons lief: overlest
wou n da'k men damaste schabe en
gevlamde keuzen, platten Iengelsen oed
en men beste pluumkant zou verzetten,
maer 'k 'm in zen aeste evloge dat ie wel
veertien daegen een blaauwe smoel zal
en noe zal n zen .klissen wel van de kasse
oue; maer noe eft n zen emstknoppen,
broekstikken enlgispen verzopen en eit
Wullemiene ecfföigd om der beugeltasse
en puntschee tf,verkoopen, en as n dat
doet dan is 't nfisje wel om te sturven en
'k gin duit otn de kaerne en de gelte
dien an stikken is, te laete maeken.
Lies ei over een stuit gekacheld en dat
kachel en een verke of twee, za'k tot cen
ten maeke want zoo kan 'k et nie uutoue
- ik ontziee da k de guus een stute sniee,
en ze kunne toch ok altied der maege mit
gin pataten opproppen. Wullemiene eit
alle jaer nog, zoo as je weet, nae de
Krunigse mart ewist, maer van 't jaer kan
dat nie lokke, want zeit dat er nog al een
duit anankt, om zo'n kurve mit krente-
brood, dikke koeke, amme, drooge vis en
kaes klaer te maeken: noe is d'r vrier
Klaois kwaed en eit n zaeterdagnacht nie
wizze vriee en een zondag nie wizze tuus-
wachten, en noe 'k ezeid dat as n zokke
streken opankt; dat Wullemiene 'm dan
de deure maer mot geve- en dan kan n
mooi een uul vange; noe schei ik er uut
mit schrieve, want je weet noe oe of de
zaeken in menkare zitte, en ik wou da je
mae gauw tuus kwam: je puupuus leit nog
altied op d'eige plekke daer je 't eleid eit,
achter de baksjes en schutteltjes op de
vooie in de keete: de kleine Jaep eit gister
in de dulve elege, omdat ie pujen wou
vangen en ik piene in men oote, zoo
stout bin de guus.
Noe Kees, de groetenis ee, van je vader, en
van je zuster Kea, die leit weer in 't bedde
van de zeune van de smid, en van Kaatje
moeie en wees verder gegroet van je moe
der: Pernelle.
