Aerenburgs riem
1865)
G. P. Roos
De Aerenburgse gemeênte-archivaoris G. P. Roos (1822-1893)
was 'ieuw nog a van taele. Ie ao goeie contacten mee Guido
Gezelle en mee Van Dale, een broer van z'n vrouwe. Ie publiceer
de, een bitje op de maniere van Gezelle en Streuvels, een 'êle serie
'Schetsen uit (westelijk) Zeeuwsch-Vlaanderen' in Het
Leeskabinet, een tiedschrift van 'alfweg de vorigen eêuw.
Zö rond 1865 schreef n tweê gedichten in Aerenburgs dialect, die
laeter opgenome wiere in de gróte dialectbundel Van de Schelde
tot de Weichsel (saemen gesteld deur de gebroeders Leopold en
uutgegeve in 1882 in Amsterdam).
Ik moen 'k-ik altieds bluuvn oud
Ik stoeng een keer in 't wilde bos
En rustten op 't groene mos
Dao lachtn ielk blommetje
Zó lief in 't 'eldre zonnetje.
Eên nachtje maor, en 't is gedaon
De riem doet al da moois vergaon.
Toch komt de mooie meietied
Die 't allemaole weer verbliedt:
De veugeltjes ziengn in d'aoge
En vliegn zó leutig om'oóge en omlaoge
En al de blommetjes schietn op
En efn ulder kopn op.
Ik was 'k-ik joenk, zó groen as een ries
Noe bin 'k-ik oud en m'n 'oófd is a gries:
't Is kouwe winter. -Ach wat een smerte!
En nooit geên voojaor meer in m'n 'erte!
De Meie maokt jonk de blaorn van 't 'out,-
Ik moen 'k-ik altieds bluuvn oud.
naor een oud Vlaoms liedje van Hofman Von Fallersleben)
