Aerme Cursaon! (1875)
'Eine Beunke
De Middelburger Henri
('Eine) Beunke (1851-1925)
ao een zwakke gezondeid. Ie
mocht, as njoenk was, noga 's
een kuur doee in Domburg.
Daer leerde n min of meer 't
dialect van 't durp. Min of
meer, want in de Zeeuwse tek
sten van Beunke, die naebie
professioneel schriever was
gore, kom je nog a wat
Middelburgse invloeden tegen.
Beunke rekende z'n eige toet de
strómieng van de Romantiek
en 'ieuw z'n eige voraol bezig
mee durpsvertelliengen. Maer
ie was ook 'eêl erg sociaal
bewogen; z'n fermielje ao 't 'oöge op mee Multatuli en stoeng daer
ook om bekend.
Beunke schreef dol z'n veraelén tussen 1873 en 1886. Daenae, in
1907, verscheen nog een bundel mee ouwe veraelen. In 1978 wierl
die overgedrukt deur Uutgeveriee Kruseman in Den 'Aegt.
'Ieronder 't vertelsel 'Errne Cursjaon', een van z'n kortste veraelen} uut
1875 (de schriever was toen nog mae 24 jaeren oud), 't Is taemeljjjk
vroeg werk van Beunke, mae 't wier pas in 1907 uutgegee. Me Ouwe
z'n eige spellienge an.
't Was een duustre dag weer, zoo duuster, dat, as de klokke nie op
tien uur in den mergen ao gestaen, je zou gezeid aen, dat et nae
den aevend goeng. De zunne was nog geen ienkelde keer van ach
ter de doenkere grieze wolken gekommen, om es eventjes mit 'r
vrindelijk wezen nae benee te kieken of er nie ievers een traentje
te drogen, een treurige op te vrooilijken viel, En toch, er waeren
er genogt op dien triestigen naejaersdag, wie der binnenste nog
triestiger was as 't weer buten.
Kiek maer es nae da klein 'uusje, wae de luken dich bin en een
'oop strooi, netjes in bossen naest de deure opgestaepeld anwiest,
dat dae binnen een dooien is. Geen mensch kan der voobie gae,
zonder een stuitje stille te bluven stae, z'n oot te schudden en bie
z'n eigen te zeien: 'Erme Cursjaon! Wat mot er noe van je bloeien
van kinders trecht kommen!'
Jae, ze maggen wè zeien Erme Cursjaon! Een paer daegen geleeën
is z'n vrouwe gesturven en mit zes guus bleef ie zitten, om te treu
ren over z'n Betje, mit wie die 't aoltied zoo goed kos vinnen, van
wie die zoo vee, o zooveel 'ieuw, ie ao nooit geweten 'oevee, as
noe ze dood was en nooit, nooit meer tegen em spreken zou.
Domenie was bie em gewist en ao tegen em gezeid da God den
'Eere et voo z'n Betje en voor um in Z'n onnaespeurlijken wieseid
beter ao gevonnen, om eur nae boven in den 'Emel te roepen,
wae ze 't een boel beter zou aen as 'ier benee. Ie moch mae berus
ten, 'wan wa God doet is ommers welgedaen?'
Cursjaon ao van jae geknikt; 't zou ommers wè zoo zien, wan 't
stoeng in de Schrifte; - maer et te glooven op dat oogenblik? Nee,
