da kos ie nie. Te glooven da God z'n vrouwe uut goeiïgeid tot'm
ao genommen, z' n vrouwe, die 'ier best tevree was en die ie en de
guus zoo amper, nee in segeel nie missen kossen; da was'm te
zwaere. Mit z'n 'anden onder z'n oot, zat ie aoilemael voor'm te
kieken, aoilemael rechtuut asof die 'eel wa zag, maer ie zag of
'oorde niks, en noe en dan liep er een traen langs z'n wezen op de
taefel zonder dat ie 't merkte. En aolles, aolles wat ie mit er deur-
leefd ao, kwam wee bie 'm op, van da ze mekaore voo' 't eest zae-
gen tot noe vor een paer daegen, toen ze 'm voo 't laest genacht
zee.
Jae, as ie goed keek, dan zag ie weer, 'oe ze saemen dienden bie
denzelfden boer, en oe gauw ze a van mekaore begonnen t'ouwen.
't Was ok een aorig dienk da Betje, zoo vief en zoo vrooilijk as een
veugeltje in de lucht. En toen ze 'm gezeid ao, da ze 'm o zoo
graeg lieën moch, wa was ie toen we blie gewist! 't Leek we dat
ielk der pelzier in ao, alleenig vonnen de menschen 't jammer da
ze geen van beiën een cent 'adden. Mae da was niks von ie en
Betje von et ok niks. 'Eel lang aod 'et nie geduurd of z' aon
brulof g'ouwen bie den boer an 'uus: 't was de laeste keer gewist
da ze saemen uut waeren; wan riek om veel uut te gae, waeren ze
nie. Maer a waeren ze dan nie riek, erm waeren z' ok nie gewist:
mi der beiën aon ze 'ard gewerkt en gebrek aon ze nooit geleën,
schuld nooit gemaekt. Z' aon zeivers nog een geite kunnen
'ouwen en ielk jaer een keu geslacht. En 'aest ielk jaer ok was er
een kind jpie gekommen, mae 't leek we dat 'oe meer guus ze
kregen, 'oe beter 't ulder goeng en dan zee Be/tje wel es: 'Zie je we
Cursjaon, dat onze Lieven 'Eer zeivers ons 'elpt? Z' aen ons wel es
gezeid, je binnen beter mit een vet verken asrniit een kind, mae
bie ons kommen ze saemen'. Ie oad ok gedcfcht, da God ulder
'ielp en ie was der Um dankbaer vor gewist, jfneer as ie iemand
zeiën kos. Mi pelzier oad ie aoltied gewerkt,- - gewerkt van da de
zunne in 't Oosten op goeng tot z' in 't Westen in zee dukelde;
gewerkt dat 'm 'et zweet van z'n oot en z'n lief liep. 't Was
ommers aoilemael voo z'n vrouwe en de guus, van wie die zooveel
'ieuw! Van 't jaer ok aon ze zoo vee bie mekaore gebrocht, da ze
een klein stikje erpelland kossen pachten en Betje was der blie
over gewist; wan nou zouën ze van den winter ulder eigen erpels
eten.
Mae 't moch zoo nie zien! Voo veertien daegen was ze ziek
geworren; mae Cursiaon ao nie gedacht, dat 'et zoo erg was. 'Ze
was ommers nooit ziek; de kou zou d'r in 't lief zitten en mit een
bitje kemille gieng die der weer uut en dan was ze wee gezond'.
Mae toen ze nie beter wier en de koose nie af wou, was ie naer
den meester geloopen en die ao z'n oot a daodelijk geschud en
gezeid: 'Cursjaon, je vrouwe is mae miesderaobel, man!' Kiek,
toen was 't 'm net gewist asof ze 'm z'n keele mit een nieptange
toenepen en ie was gauw nae buten geloopen, om lucht te schep
pen; en 't was net of ie stikken moch.
'Oe lang ie dae wè gestaen ao, wis ie nie, mae wè wis ie dat 'm
aolderlei vreemde diengen deur z'n oot aon gespookt, ieselijk
aekelik. Eindelienge was z'n oudste meisje 'm wezen zeiën, da
moeder naer 'm gevrogen ao. Toen eest zag ie 'oe aekelik bleik ze
zag, 'aest geen kleur meer op 'er kaeken - en maeger en ingeval
len! 't Oad 'm 'eel wa gekost om nie te gaen julen.
'Cursjaon', zee ze, "k ae g' oore wa de meester zei en 'k aen 't ok
we gevoeld, dat 't mis goeng, mae 'k wou-ik 't je nie zeiën, om je
geen verdriet te doen. Je bint aoltied een goeie man voo me
gewist Cursjoan, wees noe ok een goeie vaoder as 'k der nie meer
bin - en da za zoo lange nie meer duren. Je weet nie 'oevee nach
ten ik aen leiën julen Cursjaon, as jie sliep en ik der over lee te
dienken, wat er van joe en de guus moch worren, as ik der es nie
meer was. Mae noe is da vorbie. Den 'Eere eit ons aoltied g'olpen
en ie za 't joe ok doe, wees dae mae nie bange voo'.
't Was 'm aolles as koud ies op z'n lief gevaollen en zonder ies te
