Spiktaokel
Past 'r op, da je nie uutsliert of strukelt, want ier boven op den
diek is't glad en deur den doenker ku je agauw nie voe j'uut
kieke. En't is den doenker nie alleenig, die je 'n ongelok zou
bezurge, want mie die wind is't bienae nie om te doèn. - Oor,
oor, wild en woest komt 'n uut de varte gierende an-evloge, de
sturmvlaege en ie suust, nee, ie raest en fluit en bromt en roenkt
deur de kaele boomtoppen, dat de schraele takken van d'ouwe
troenkboomen dae ommeleege steune en zuchte. Zuchte doe ze,
want zoo 'n troenkboom liekent van buten eel wat, mè van
binnen is 't dikkels vermolmsel, of... d'r is glad niks.
En de gauwgrooten, boven, an weeskanten van den diek: ze krae-
ke en ze piepe zöö benauwelik, da' je je'n arte d'r soms over vast
ouwt. Oor, oor, wat 'n geraes en wat 'n wild en woest spiktaokel!
Telkens striem zoo 'n bulderende windvlaege je groote waeter-
druppels in je wezen; waeterdruppels, groot en kil en 't is nèt, of
as ze op je gezicht nog natter bin as anders.
Uut 'Den ouwen Jan' deur D. A. Poldermans in: 'Langs dieken en wegen',
Goes 1931
Een zunverzulverd randje
Zie je 't wè? Aolles wit en blank. En 't schittert en licht-spettert
da je'n oogen d'r agauw zeer van zouwe doe a 't zunnetje d'r op
schient - en dat doet 't noe. De locht is anders nog graeuwig en
bruunachtig, effen vael en gries, net of a t'r nog meer sneeuw in
zit, en ier en dae van die boenkige wolkdotten mie 'n fien,
zunverzulverd randje.
Velden en weien en wegen: ze bin aol bedekt mie 'n dikke
sneeuwlaege, de duiven naebie vol. De boomen, mie zoo'n an'e-
plakte witte bieze, en de takken: oor... 't is of a ze zuchte; ja, kiek:
je zie ze aesem 'aele... zachtjes gae ze op en neer... zwaer... zwaer
en moeilik. En die witte takken, net... Nee, 'k wou zegge: net
fiene mussekant, mae 't is toch eel anders, nog... mooier, losser.
Uut 'Een onechten' deur D. A. Poldermans in: As twee onden vechte,
Vlissienge 1992.
