Vadder gae
Jewannes zetten z'n kruwaegen neer en ie stoeng te kieken zoo
varre as 'n kieke kon. En dat is 'n ende. Glööf dat vrie. De weg
kroenkelden en draoiden op 'n onmeugelijke meniere. 'Ier en
daer lag 'n oeve onder de snèèuw en gieng d'r róók op uut de
schouwe.
Mae gin mens.
Bonte kraoien, 'n 'eele kro.
Van Job 'Art'oorn liepe d'r een koppel schaepen een smoelvol gos
te vreten in de snèèuw.
'Ier en gunter en overal snèèuw - een zwarten damstaek, 'n pael-
tje, 'n rijtje paeltjes voe prikkeldraed. Errebeiers'uusjes korte bie
d'oeven. Naekende takken van kaele boomen die dae rond stoen-
ge. Gin levende zieele te bekennen. Gin God of goed mens...
Jewannes was in z'n kruwaegen gae staeë. 'Ielp ok a nie.
'Zie je niks?', vroeg de Vader.
'Gin steek te bekennen', zei Jewannes.
'Wat doeë me?', vroeg de Vader.
'Wat ku me anders doeë dan vadder gae?', zei Jewannes.
uut: Jan Kousemaker, Dien raoren Agestien, Middelburg 1967, p. 75-76
Uut Kousemaker's Reinaerd. Reinaerd ei Bruun de Beer lillijk te
pakken: Bruun zit mee z'n snuut vast in een nist bieën:
Bruun merkten aolles, a was 'n dan nie vrie
En éél die troep kwam alm^e korter bie
Ie docht: 'Wacht ik noe nog even j
Da kost me dat m'n bere-leven...'
Daevoe gaf 'n 'n paer arde snokken fi
Om z'n kop d'r uut te trokken. ff
Mae oejemiene om glad vrie te raeken J'
Scheurden ie de vellen van z'n kaeken.
't Bloed stroomden as uut 'n gote
Over èèl z'n gevilde bere-tote.
Z'n lienkerore bleef an 'n splinter ange
Z'n twi pooten zatte nog gevange.
Gosternokke! - wat brulden toen dien beer.
Mae ja, 't dee ok zö ieslik zeer.
En werentig: 't lukten mie vee snokken
Aollebei z'n klauwen d'r uut te trokken.
Lieve meinsen Neeë, dat was gin feèst,
Nooit maekten God zö'n lillijk bèèst
Mie z'n pooten zou 'n nooit mi kunne krauwe.
't Vel en z'n naegels waere van z'n klauwen.
Feitelik kon 'n amper gaeë.
Op z'n voorpooten kost 'n ommers glad nie staeë.
Over èèl z'n bakkes stroomden 't bloed
En daevoe zag 'n ok nie goed
Want mie moeite kost 'n onderscheie
Wie dae aollegaere kwaeme deur de weie
An ulder schreeuwen kost je oore
Da ze 'n graag woue vermore
Lamfroid èèst - de pestoor, -Julok,
Groot en klein, mie knuppel of mie stok.
Eèl de perochie, ouwe zoo goed as jonge
Aolles kwam d'r an gespronge
Mereeja Bielo, 'n wuufje zonder tanden,
Kwam mie 'n poker in d'r anden.
Zoo gaet dat; -zoo is 't overal!
Krieg je 'n kwaeje naem of ongeval,
Je mot de roddel en de slaegen
Van Jan Boezeroen ok nog verdraege.
Jan Kousemaker, Den Vos Reinaerd uut den middeleeuwsen tekst beriemd ver-
zeeuwst, Middelburg 1981, p. 29-30.
