Echt 'ouwe
Piet-Jan Landegent
Wulder gae bienae aoltied op fietsvekantie. Je zie ze bie ons oak
noga 's fletse, voraol in de zomer. D'r fietsen vol mit tassen en
plestiek zakken. Ma da doe wulder nie, aol die rommel meeslepe.
Wulder fletse as 't waere van 't êne plekje nae 't aore. De organisa
tie van de vekantie, die zurgt vo de koffers. Engelse noeme dat
'cycling for softies'.
Dit jaer binne me nae Spanje eweest. En tussen 't fietsen deur
sliepe m'n een paer daegen op dezelfde 'ostie. Dan ka je kieke 'oe
de koeien emolke ore en 'oe ze dan kaes maeke. Of je kan een
rondleiding bie een witlofkweker kriege bievobbeld.
De gedachte d'r achter is dat de overheid deu middel van 't stimu
leren van bepaelde initiatieven, de leegloap van 't boereland en
durpjes perbeert te verkommen. In Spanje ka je dus overnachte
en 's ochends en 's aevends ete bie den boer. Overdag ei je mooi
den tied om een rondje te fietsen en kennis te maeken mit de
andere toeristen op de 'ostie.
Fietsen was goed te doen. M'n 't oak aod dat 't zö steil was da
m'n moste loape. Das meer 'walking vo watjes', om trug te
kommen bie onze Engelse vrienden, die op dezelfde 'ostie sliepe.
Die Engelsman ao iets technisch edae en z'n vrouwe was school^
juffrouw eweest. Ze deeë noga vee reize en dan veraol nae plekkei
wae vee trekvogels overkwaeme om te kunne 'birdwatchen'. Zê£*
waere echt an 't genieten van d'r pensioen. Op de kleinkindersi1
passé deeë ze 'oóguut veertien daegen in een jaer. g
Die vrouwe was op de pennieng, dat was ongekend. Ze wist tot
achter de komma te zeggen wat de goedkoapste vlucht was nae
Jersey, wae d'r vaoder woonde. De vrouwe van een ander koppel
(unuther cuppel), Schotten nota bene, zei toen: 'Kan je vaoder
dat dan nie betaele?' Neêe, da dee n nie. 'Ma', zei ze, 'ik bin
enigst kind, dus dat kom wè goed!'
Bie 't eten zit je mit z'n aollen an eên taefel. Je kriegt enkeld ma
'local food': vee olieven en boantjes, slae, tomaten. Aol zö uut
den 'of. Brood smère ze in mit tomaat en oliefölie. Das goed vo
de poeperette en dae mo je dae wè op lette. Aerpels zie ze daer
oak as groente. Gedroagde schiefjes woste bie 't onbijt. Vee wae-
ter drienke, 'eêl éénvoudig en volgens de gebruken van de streek.
Ze daè 'êle vruchtbaere grond. Daè groei bienae aolles: maïs,
luzerne terve en gos vo de vaerkes. Mar oak rieste (da dosse ze
mit een combine op rupsen, want da spul groei in 't waeter),
kurkeiken, olieven, sinasappels, noten en oak gauwgroöts.
De durpjes binne d'r soms 'eêl klein, ma 't ziet er aomae 'eêl
verzurgd uut. Soms ze zelfs een durpsuus: een grote gedeêltelijk
open schuure mit een podium. D'r binne nog a vee bemiddelde
Spanjolen die in zö'n durpje een oud 'uus of een boerderietje as
twidde 'uus in stijl restaurere. M'n eên keer zö'n mooi spulletje
eziee, dan m'n dochte dat Louis van Gaal d'r wè zou kunne
wone. Me zaete uuteindelijk vlakbie Barcelona.
Natuurlijk bin me daer oak nog een dagje eweest. Stikkefraoi,
'oor, mar ik was bliee da me 's aevends wi nae 't platteland moch-
te gae. Gelukkig is de mens een kuddedier en gae de meêste die
nae Spanje vliege glieke deu nae 't strand om daè op een kluutje
te leggen en te verbranden. Want stel dat die mensen d'r eige
aollemaele over 't platteland zoue verspreie, dan wier 't overa eên
pot nat. En dat zou ten koste gae van de streek.
't Zou oak ten koste gae van 't plattelandstoerisme. Want eên
dieng is me wè dudelijk g'ore, gunter: je mot 'eêl zunig op je
streek weze en 't 'êle gebeuren voraol écht 'ouwe. Daer ku me in
Zeêland nog vee van lere.
