Weerlicht
Raats
Zö rond 'n uur of achte was 't zaaltje vol. Bliekbaer ao 't durpje
een bloeiend verenigingsleven, wan de klapstoeltjes stonge tot
naèbie op 't toneêl.
De regisseur, in 't daègelijks leven 'uusschilder mie artistieke aspi
raties, liep as 'n 'oen zonder kop 'een en weer en was té belangriek
om ok mae iemand te kennen.
Zonder enige ankondigienge wiere de gordienen open'etrokke en
zag de zaal twi wuven die a schienbaer nog bezig wazze an de leste
diengetjes. Ze schrokke d'r eige dood en wapperden wild mie d'r
aermen naè een vent die a tussen de coulissen stong, dat n te vlug
'ewist ao mie z'n gordienen.
"Dicht, dicht", riepe ze.
De zaal, die a even was stil'evaole, begon wee te roezemoezen. Bie
tied en wiele golfden de gordienen 'een en weer, of a t'r daèrachter
wat wier uut'evochte.
Ineêns wiere ze wee open'etrokke. Midden op 't toneêl zat een
vent, voorover'eboge, in een ouwe zekelstoele, mie z'n 'oöd in z'n
'anden. Dienkelijk wachten ie tot a 't stille was, wan af en toe
loenkten ie tussen z'n viengers deur de zaal in.
"Kan 't licht uut", riep een wuuf op d'eêste rij.
De man op 't toneêl docht a t'n noe wè lange genoeg 'ewacht ao.
"Waerom toch riep n mee een vervroenge gezicht, 't Was een
dotje wanoóp zö a t'n dae zat.
De mensen begonne te lachen. Ie keek een bitje verschrikt opziee
en wier d'r nie geruster op. Vertwiefeld stoeng n op en liep 'een
en weer.
"Waerom toch riep n wee. Om een bitje dramatiek in z'n spel
te briengen, boenkten ie mie z'n vuuste op de toneêldeure. Die
zwaaiden gewillig open. Ineêns stoeng n oog in oog mie een
geschminkte vrouwe die a d'r nylons an 't optrokken was. Ze
schrok d'r eigen dood en sprong opziee. De man trok schielijk de
deure toe. Te schielijk, 't Decor bewoog een bitje te vee en mie
