een klap viel d'r een schilderie nae benee. De man ao z n rol te
goed 'eleêrd om d'r deur in paniek te raeken.
"Waer 'k dit an verdiend goeng n varder. De zaal lag noe
naebie plat.
Voe 't raem in 't decor flitsten een blaeuwachtig licht op.
Ie goeng t'r nae toe en keek nae buten.
"Ok dat nog", zeid' n somber. "Noe gaet 't ok nog dondere
Twint a t'n 't zei, kwiem er een 'and tevoorschien mie een flits-
lampe d'r in. Op nog gin meter van z'n vandaen flitste 't felle
licht in z'n ogen. Dae wier n op slag blind van. Wankelend en
schomelend strompelden ie achteruut en strukelden over de zekel-
stoele. Mie z'n 'anden voe z'n ogen stortten ie op de grond.
An d' aore kant van 't decor ao ze in die tussentied glad nie in de
gaten wat a t'r z'n eigen ofspeelde op 't toneêl en ze werkten var
der an een prachtige dunderbuu. Of a t'r een straeljaeger deur een
wienkel mie serviesgoed vloog. Ze deeë goed d r besten. Zeker een
minuute duurden 't geweld. Of'ewisseld mie lichtflitsen die a
eiken keêr deur de electronenflitser de kaemer wiere binnen'e-
stort.
't Mannetje was in die tussentied overènde 'ekrabbeld en begon
wee wat te zieen. Ie schodde mie z'n kop en goeng in de zekel-
stoele zitte. Toen 'aelden ie z'n schoeren op en keek nae de souf
fleur die a in 't kotje zat vóór op 't toneêl.
"Psst psst psst", 'oorden 'eêl de zaal.
Ie zat moedeloos voe z'n eigen uut te kieken. Zovee ellende in
zö'n korte tied. Dae kan gin mens tegen.
Deur 't raem zag 't publirk noe tweê mannen voorbiekomme
twint a ze een gróte metaele plaete droege.
De dunder trok voorbie.
Toch ao ze achter 't toneêl bliekbaer ok in de gaten da de man in
de zekelstoele in mekaore 'estort was, wan dae wier een reddings
actie ondernome. De deure goeng open en dae stoeng een kles-
natte vrouwe in 't deurgat. Om te bewiezen wat voe pokkeweer 't
buten was, bleef ze nog even stae, zodat de zaal dudelijk kon ziee
dat 't gin flauwekul was. 't Waeter zeêkte zömae nae benee. Ok de
tuute van de gieter was goed te zien.
"Goeienaevend, 't is echt 'ondeweer", riep ze glad overbodig.
Ze liep de kaemer in en boog d'r eigen over 't mannetje, die a nog
aoltied in de stoele zat. Een scheute waeter golfden uut d'r 'oedje
bie die vent in z'n nikke. Ie sproeng overènde of a t'n deur een
paerebiee in z'n kont 'estoke wier.
"Sodeju, das koud", schreêeuwden ie.
De mensen lachten d'r eigen noe kapot.
De vrouwe keek vertwiefeld de zaal in en wist t ok nie mi. Boven
't gelach van 't publiek uut dee de souffleur van psst psst psst,
mae 't énige wat a ze op dat ogenblik wou, was da ze d r nooit an
begonne was.
De man veegde mie een neusdoek z'n nikke droóge.
"Dit was niks", zeid' n rechtuut. Wat a julder doee, motte je zei
vers wete, mae ik 'ouwe d'r mie op
Ie nam nie eêns de moeite om d'n uutgang te vinden, mae ie trok
twi stikken decor uut mekaore en was vertrokke.
De vrouwe draaiden d'r eigen om nae t publiek en ieuw d r aer-
men omoóge.
"A 't zó mot, bin me gauw klaer", zei ze 'ulpeloós.
Ze bin d'r dien aevend mae mie 'estopt.
