Barre praot
Eric Rotte
'Hoe zit dat nou? Voelen jullie je in de provincie soms superieur
of zo?'
Een besnorde Randstedelieng kiekt me vraegend an, een wies-
breeuwe licht opgetrokke, z'n blik geamuseerd, peilend.
Ik kieke onbewoge trug. Ik komme uuteindelijk uut Zeeland, en
ons 'ore stug te zien.
'Overal waar ik kom gaan die Zeeuwen ineens Zeeuws tegen me
praten. Dat deden ze anders nooit. Ik zoek een aardig muziekje
op de radio, begint me daar zo'n boer ineens dialect uit te braken.
Dat klinkt toch nergens naar. Jij hebt toch ook een Zeeuws res
taurant? Dat is wel lache zeg, de Nederlandse keuken stelt al niet
veel voor, dan ben je met je Zeeuwse keuken ook gauw uitge-
piest.'
Aol mee aol geên beste binnenkommen Ik kieke nae m'n pilsje,
terwiele as ik m'n eige afvraege of ik de moeite za neme om ant
woord te geven. Moet ik soms in m'n eêntje 'eêl de waereld
onderwieze?
't Is twee uur 's nachts, ik komme net van m'n wérk en ik wil
eigenlijk alleen mae even an de bar zitte, een klein glasje bier
drienke en wi naer 'uus, wan ik bin afgepeigerd.
Mae jae, 'ie draoit 'r geên rondjes om, en 't lei zeker nie in m'n
aerd om zö'n frontale anval uut de wege te gaen. Ik twufele. Om
's te zieen wat 'r nog meer komt, kieke ik vraegend terug.
'Duits kunnen jullie nog wel, op school is dat zeker de eerste
taal?'
Mooi. Dat me dan ook wi g'aod. Di gae 'k dus nie op in. Ik
richte m'n ogen wi op m'n glas.
Dus zo kieke ze d'r tegen an. Da's nie zö fraai, 't Zeit ook meer
over ulder mentaliteit as over onzen. En noe moet ik die knakker
gaen vertelle wat 't betékend om een achtergrond te 'ebben. 'Oe 't
is om onder mekaore te wezen en j'n eige uut te drukken in de
tael die 't dichtst bie je wezen staet. Om j'n eige lekker te voelen
in de cultuur waerin je j'n oorsprong vindt.
Dan moe 'k 'm vertelle 'oe 't is om 'heu' te zeien as je binnen
komt en as je weggaet. 'Eêl da verhaal uut de doeken doee dat 'r
niemand lekkerder kookt as je moeder, en dat juust dat eetcultuur
is. 'Oe of 't is as j'n oma in dracht loopt, en as te wèrm oort dat
ze dan 't slot van d'r 'alskettieng opendoet, 'wan dat geeft lucht'.
'Oe ons gevoel vö humor is, en dat dat een maniere is om dien
gen tegen mekaore te zeien, die as je anders nie zeie zou. Omdat
je daemee een ander op z'n ziele zou stae. En dat me dat eigenlijk
allênig mae doee, as een ander dat ook bie ons doet.
Eigenlijk zou n 't verdiene dat ik antwoord geve, wan 'ie 'ei me
wè degelijk op m'n ziele gestae.
De kasteleinsvrouwe is een stikje dichterbie gekomme, ze voelt
dat 'r wat op til is. Kasteleins 'ebbe daer een soort antenne vö; de
goeie althans. Ze kiekt nae mien, ik kieke terug. 'Magda, geeft
deze meneer 's wat te drienken, z'n 'essens droge uut.'
Mee een breêë glimlach op d'r mond tapt ze een pilsje terwiele as
ik m'n eige d'n aore kant opdraoie nae Norre die licht angesloge
probeert om op karakter te bluven zitten tot slutingstied. 'En 'oe
is 't mee Norre?', vraege ik.
Ik draoie nie mi terug, 't is wè goed, ik d'r geên zin in. 't Is
laete, en ik bin moe.
