'Oe Piet van den Toren viel
Maartje Stuut
't Is nog nie zö lank eleeë. 't Was I960 of
zö, toen den Dikken Toren van Zurrikzeê
erestaureerd wier. Piet was messelaer en
wérkte d'r ok an mee. Mit een touwe en
een ketrolle wiere de volle kruwaegens
mee specie nae bove g'aele. Dat was een
secuur wèrkje wan as 't mis gieng, kon de
kruwaegen een flienke smak maeke.
Op een gegeve moment 'aelde Piet wi een
volle kruwaegen nae bove. En wa dienk
je? Toen de kruwaegen bienae bove was en
Piet n an wou pakke, kreeg Piet overwich-
te en viel mee kruwaegen en al, an 't
touwe, nae beneeë. Dat ei een verschrik
kelijke consternaotie ewist, ka je begriepe!
Noe is den Dikken Toren nog a 'oóge,
bienae zestig meter as 'k 't goed dus
dien val duurde wel even. Onderwegt
docht Piet vliegensvlug nae en ie aa de
tegenwoordigeid van geêst om 't andere
touwe ok te pakken. Toen den goed 'aol-
verwege was, bleef n uuteindelijk 'ange,
en zö eit n z'n eige gered.
Z'n maoten, die 't zaege gebeure, zeie nie
vee en ze zaege nog a witjes. Ze bin d'r
mar 's een stuitje bie gae zitte wan zoiets
gae nie in je kouwe kleren zitte. In Piet
eit een 'êlen dag nie mi ewèrkt want de
schrik zat er goed in bie z'n.
Meer as een 'and vol blaeren eit n d'r nie
an over g'ouwe, ma nog dikkels, as t'n
langs den Toren loapt, kiekt n mee ontzag
nae 't 'oögteverschil tussen bove en
beneeë. En wat n persies voelde toen den
dae tussen 'emel en aerde zweefde eit n an
gin méns kunne uutlègge.
Ruzebuzig
de wind is as de zeê vandaege
- ongedurig, af en an
aol-an jule, dan wl klaege
soms beunaoie benee z'n stand
mae meêstentieds liekent n willig
z'n uutschieten klienkt welgezind
en tussendeur probeert n stiller
of n nog spelewaoie kan
Jan Zwemer
