Die weunt ok te varre wig om tussen de mirreg naer 'uus te gaen.
Dan weet ik noe voe 'oevee man a 'k koffie mo zetten. Voe drie
man dus.'
Zö kwaem n iedere mirreg mie z'n broodtrommeltje nae het
lokaal van de juffrouw van den eêste klasse. Zie zat achter den les-
senaer en ie en z'n collega zatten boven op de kinderbanksjes d'r
brood op te eten. Meria was een zurgzaeme meid, ze zurgde voe
koffie, ze 'ieuw het lokaal werm, gooide voldoende kolen in de
kachel en lieet de schriftjes van de guus ziee, 'oe mooi en ok 'oe
lillijk a ze schrieven konnen. Op een dag, toen z'n collega zieek
was, en n alleêne mie 'eur in het lokaal overbluven most, vroeg ze
of n ooit op de zolder boven d'r lokaal gewist ao.
Dae was achter in 'eur lokaal een deure die toegang gaf nae 't
kolenkot. Dae lag de wintervoorraed kolen. Soms wier die ruum-
te gebruukt om stoute kinders in op te sluten. Achter in die
ruumte was een trap die nae de zolder lieep die zich uutstrekten
over den 'êle schoole. Ie wier gebruukt as rommelzolder en dae
stoenge ouwe banken en borden en versleten lessenaars. Ie ao d'r
een keer op ewist om een ander schoolbord te 'aelen, omdat 't
ziene glad gries was eworren en 't nie ml zwart te kriegen was mie
een natten sponse. 'Kun jie dae dan opkommen?' vroeg n nieuws
gierig.
'O, ja' zei ze 'ik de sleutel van die deure. 'Die 'angt 'ier in de
kaste tussen de schriftjes en de leesboeksjes.
'Jie kunt 'r dus opkommen, op die rommelzolder,' zei n.
'O jao,' zei ze, 'Dae stae een oud bédde en dae gae ik wè 's
uutrusten tussen de mirreg, as 'k moee bin. A je boven 's kieken
wil, dan za'k 't je wè 's laeten ziee.'
Dae was 't bie ebleven. Want meêster Van Aarsen was binnen'e-
kommen en ao om kriet evrogen. Z'n kriet was op en ie ao gin
voorraed ml. Of at n d'r nie eentje kon lênen?
Meria gaf n een krietje en ze zei: 'A je nog meer nodig eit, dan
kom je mae. Op de zolder lig nog zat.'
Meria was d'r anbod om de zolders te laeten kieken nie vergeten.
Een paer weken laeter, toen meêster Van Beke wee zieek was- ie
was een zwak mannetje en nog a 's zieek - zei ze op een mirreg:
'Ik zou je aoltied nog 's de zolder laeten ziee.'
Ze pakte de sleutel uut de kaste tussen uut de leesboekjes en lieep
d'r resoluut mee nae de deure achter in d'r lokaal. De deure gieng
kraekend open. 't Was een doenker kot wae a ze in kwaemen.
Toen z'n ogen een bitje an den doenker gewend wiere, zag n een
zwarten 'oöp kolen in een 'oek liggen. In een anderen 'oek lieep
een kaelen 'outen trap nae boven.
'Ik doee eêst de deure achter me op slot,' zei ze; 'je kun nooit
weten. A ze ons zoeken dan zouwen ze wè 's nae boven kunnen
kommen. En wat zouen ze wè nie kunnen dienken as ze ons
boven antroffen.'
Ze lachte nae um en zei: 'Och, in 't durp motten ze wat te prao-
ten A je je dae iets van an mö trokken, dan ei je je werk wè.
Dat kan joe toch ok niks schelen, zeker?'
Ie 'iêuw z'n eigen groot, en ie bromden dat 't 'êle durp um gesto
len kon worre. En zei d'r nog bie dat n nie vee last ao van 't durp
omdat n butenof weunden.
Ze lachte geruststellend nae um asof ze wou zeggen 'en van mien
'oef je nie benauwd te wezen. Ik za je niks andoee.'
Mae êlemaele gerust was n d'r nie op. De gedachte dat n alleêne
mie een misje de zolder opgieng, maekten um een bitje zenuw
achtig. Ie lieep achter d'r an de trap op en ie durfde nie goeed
om'oóge te kieken. 'Aolverwege de trap bleef ze stae, ze keêrden
d'r eigen om en zei: 'Kun je genoeg ziee? Je mot oppassen want
'ier is een tree kapot.'
Ie keek nae boven. Ie zei: 'De trap kraekt as een ouwe boerekar-
re.'
Ie zag d'r witte dieën oplichten in de doenkerte.
