Toen a ze boven nessen mekaore stoenge en de gróte zolderruum- te overzaggen, was 't of z'n ouwen angst voe doenkere zolders uut z'n jeugd wee in z'n bénen om'oóge kroop. As kind was n nog a s op de zolder op'esloten. 'Gae jie mae een stuitje bie de muzen leren 'oe a je je gedraegen mot,' zei z'n moeder dan. Op die zol der thuus ao n dan voe z'n gevoel uren lank ezeten, mie gróte gla- eze ogen zitten kieken nae de muzen die at n nooit zag, mae die a je alleêne kon 'óren ritselen. Noe moste z'n ogen nog wennen an de doenkerte. Toen zag n overaol staepels banken en ouwe rommel. Ie most er nie an dien ken dat er zö'n staepel nae beneën zou kommen, 't Licht vieel deur een paer dekraemen en ergens tegen de muur an de ziekant zag n een bédde stae. 't Was een laeg 'outen ledikant en d'r lag een matrasse op mie ondudelijke petrónen in de stof eweven. Toen at n dichterbie kwaem, zag n dat de matrasse ooit groeen ewist ao. "t Is nog een goeie matrasse,' zei ze, twint a ze d'r eigen bukte en mie d'r 'annen op de matrasse douwde. 'Ie ligt echt nog lekker,'zei ze. 'Je zakt er nie in wig. Ik dienke dat het nog een oud bédde is uut de pastoriee. Van een ouwen pestoor of zö. De nieeuwen pestoor ei een 'oóp rommel ier nae de zolder laeten briengen'. 'En dat nog wé een twlpersoónsbèdde,' zei n zonder te lachen. Zie most d'r wé om lachen en zei: 'Jie bin slechter dan 'k edocht ao.' 'Die vorige pestoorsmeid was t'r nog jonk genoeg voe', zei n in een vlaege van overmoeed. 'En...' gieng n vadder, 'vind jie mien zó'n brave jongen?' 'Dat zou 'k wé dienken,' zei ze. 'Jie gaet iederen ochtend nae de kerke, ik 'óre je nooit vloeken, je loop nie achter de meiden: je durft mien zelfs nie goeed in m'n ogen te kieken. Jie kiekt aoltied nessen me lanks.' 'Dat za wé waer wezen, zei n, 'mae ik kieke graag de katte uut den boom. Mae je ziet den butenkant alleêne. Pas maer op, as 'k loskomme dan kun je nog wat beleven.' 'Ach jie, geloof j't zelf! Jie ei nog nooit wat beleefd. Ei je wé 's ooit mie een misje evreëen?' Ie most dienken an die mislukte zoen in de bioscoop, toen n een keer mee Annètje van de nonnenkweek- school nae de Franse film 'Le diable au Corps' ewist ao. Ie ao Annètje d'r 'and epakt en ie drukten d'r onverwachts een zoen op.Mie een 'arden ruk ao ze d'r 'and terug'etrokken. Die veerde tegen z'n kaeke zodat z'n gezicht nae de film nog zeêre dee en zie nog piene an d'r knokkels ao. 'Ik geeve d'r nie vee om', zei n, 'dat gedoe mie misjes is alleêne mae lastig. Ze willen aol trouwen a je ze een paer maenden kent. En dat will' ik glad nog nie. Ik wille zeker voorlopig m'n eigen an gin mens binden'. 'Geliek ei je,' zei ze. 'Waerom zou je trouwen. Ik mot d'r ok nie an dienken. Ik an een klasse mee dertig kinders ielken dag meer as genoeg.' 'Mae', gieng ze vadder, 'daerom kun je wé' s lekker mie een jon gen vriee. Je 'oef toch nie te trouwen as je een keertje saemen nae bédde ewist ei.' 'Neêe', docht n bie z'n eigen, 'want dan zou jie zeker a twintig keer etrouwd wezen.' Mae ie durfden dat nie hardop te zeggen. Ie wou flienk wezen en zei: 'Dat vind ik van wé, 'oor, a je nae bedde mie mekaore gaet, mo je ok trouwen. Dan mo je ok de verantwoordienge durven nemen. Dat ei m'n moeder me bie'ebrocht en dae 'ouwe ik m'n eigen an.' 'Jonge, jonge, wat bi jie een brave jongen. Zó lópen d'r gin tieene rond op de wèreld. Dae mö 'k 's van gae liggen.' Ze lieet d'r eigen mie een dieepe zuchte op 't bédde neervaollen. Ie lieep een endje vadder de zolder op en raepten een ouwen

Tijdschriftenbank Zeeland

Noe. 'n bitje uut 't zuudwesten | 2000 | | pagina 27