bordborstel van de grond op en zei: 'Waaerom ze die wig'e-
gooid, ie is nog zo goeed as nieeuw.'
'O, neemt n mae mee,' zei ze, 'die kun je nog goeed gebruken;
mie een gebruukten borstel leer je het beste vaegen.'
Ie dee net of n niks 'oord ao.
Toen zei ze: 'Jie wilt er zeker zo eên mie een knotje of een lange
vlechte, zö pas van de de nonnenschoole. En dan ieder jaer een
kind tot ze in 't kraembèdde van den tieenden d'r hachje d'r bie
inschieet. Weet je dat er 'ier op durp gauw genoeg gezegd za wor-
ren: die jonge meêster kiekt nie nae misjes. Vremd 'oor, ie ziet er
pront uut, ie ei een goeie baan, de misjes draaien om um 'eene en
ie eit er gin andacht voe. Ik zou maer uutkieken as ik joe was. A
jie gin misje zie stae, dan bin d'r gauw genoeg aollerlei praotjes
over joe.'
"t Za me wat kunnen schelen, wat de ménsen van me zeggen,' zei
n dapper.
'Ach, jie, laet me niet lachen. Jie bin zö benauwd as een wezel, as
t'r op ankomt.'
Even was 't stille. Dan begon ze 'ard te gaepen. Ze rekten d'r
eigen nog 's goeed uut en bleef lank achterover liggen mie d'r aer-
men boven d'r oöd. D'r bosten kwaemen om'oöge as twi ronde
spannende heuvels.
'A 'k een bédde ziee, dan mot 'k gaepen,' zei ze. 'Let mae niet op
mien. Ik kan 't nie tegenouwen. Ik zou zö in slaep kunnen vaol-
len.'
Deurdat ze d'r eigen zo uutrekten, was d'r jurk om'oöge etrokken
en d'r bovenbenen waere varre bloot. D'r diebênen waere wit en
dikke.
Ie docht: as 'k d'r in zou bieten of 's flienk zou niepen, zou ze 't
nie voelen.
'Ikè 't 'ier wé eziee,' zei n.
Ie dee net of n wig wou gae, mae ze zei: 'Noe mo je toch eêst
even voelen hoe zochte a dit bédde is. Kun je je voorstellen 'oe
lekker ik 'ier tussen de mirreg even kan uutrusten. Die pestoor
wist wat een goeed bédde is; 't veert asof je in 't 'ooi ligt in een
boereschuure'.
Ie bleef stae as een 'oute paele wae gin bewegieng in te kriegen
was.
'Je 'oef nie benauwd van me te wezen, 'oor, ik za je nie bieten.'
Ze trommelde mie d'r viengers op de metrasse op een plekke nes
sen 'eur en zei: 'Kom noe 's eventjes 'ier liggen.'
't Klonk bemoederend en geruststellend. En op een bienae beve
lende toöne: 'Voel noe zelf 's. Ik weet zeker da je thuus nie zö'n
zocht bédde eit.'
Ie lieet z'n eigen onwillig op de metrasse zakken. Ie vieel as een
blok nessen d'r neer.
'Nou', zei ze, toen n even stille bleef liggen en ze nie de reactie
kreeg die ze verwachtte, "Oe voelt 't?'
'Kan 'k nog nie over oordelen,'zei n "k Zou er een stuitje langer
op motten liggen.'
'Dat kan toch, bluuf mae lekker liggen, me aollen tied. Je mot 's
voelen 'oe goeed a 't veert. Vooruit, me gae saemen even veren,'
zei ze enthousiast, 'net as de guus.'
Ze pakte z'n 'and en hief d'r 'eupen 'öoge op en lieet d'r eigen
mie een smak neerkommen. Ze bleef deurgaen en ze rieep
lachend tegen um: 'Nou, laet 's ziee dat je ok wat kunt.'
Ie dee 't spelletje mee, omdat n nie anders durfde. Ze wier, d'r
steeds opgewondener van. En ze mosten lachen as kleine kinders
die een leuk spelletje bedacht ao. Meria trokten um nae d'r toe en
ze veerden noe saemen in 't zelfde ritme op 't bédde dat a vervaer-
lijk begon te kraeken en te pieepen. Ie wou d'r mee op'ouwen,
mae Meria 'ieuw um stevig vast.
'Je bin zö mae nog nie van me of,' lachte ze. Ze begon um op z'n
rik te kietelen en zei: 'Wat bin je toch preuts, 't Mot toch eens j'n
