eêsten keer wezen. Ik bin nie zö gevaerlijk as jie dienkt; 't mö
toch eêns den eêsten keer wezen.'
Ie prevelden automatisch een schietgebedje, want dat ao z'n moe
der um eleêrd a t'r gevaer dreigden.
'Maria, help me!' fluusterden ie.
Ze ao 't 'oord en zei: 'Mo 'k je 'elpen?'
Ie gaf gin antwoord.
'Vooruit', zei ze,'ik za je wè 'elpen. En mie een ondertoóne van
meelie, zei ze: 'Och, jie! Jie bin, geloof ik, zö groen as gos. Ik za je
's wat laeten zieen. Mo je even den aren kant op kieken, 'k E een
gróte verrassienge voe je.'
Ze douwden um van zich of en ie lieet z'n eigen op z'n andere
zieë rollen. Ie durfden nie tegen te sputteren want ie schaemden
z'n eigen omdat ze ezeid ao dat n zo groeen was as gos, en ök
omdat n toch wè nieuwsgierig was, wat voe verrassienge ze voe
um in petto zou
Z'n geduld wier nie lank op de proef esteld. 'Je mag kieken,' zei
ze.
Terwiel n z'n eigen omkeerde, voelden ie dat d'r lichaem vlak
boven um was.
'Doe j'n ogen mae open', zei ze.
Ie keek tegen twi gróte witte bosten an. Ie wist z'n eigen gin raed
en bleef t'r vertwufeld nae liggen kieken.
'Toe dan,' zei ze ongeduldig, 'je mag ze kussen. Pak ze maer 's
lekker.'
As verstard bleef n liggen. Die gróte witte bollen, most n dae op
gae kussen? Ie kende ze wè van z'n moeder, die witte bollen, die
waere ok zo groot. Ie ao ze dikkels eziee deur een spleete van d'r
nachtjapon. Ie wier d'r nie waerm of koud van.
'Jie bint t'r me eên zei ze. 'Dat 'k nog nooit mee'emaèkt, jie ei
vissebloeed. Mae je 'oef j'n eigen nie ongerust te maeken. Ik weet
er wè wat op. Mae geef me eest 's een kusje.'
Ze boog d'r eigen over z'n gezicht en kusten um op z'n mond.
Nog a onverwacht en 'ard zodat n van schrik z'n mond wied open
dee en d'r tannen tegen mekaore stootten.
'Aje,' zei n, mie een verstikte stemme. Mae zie 'oorden 't nie. Ze
stak d'r tonge in z'n mond. Ie lag as verlamd en ao het gevoel of n
stikken zou. D'r spiesel smaèkten een bitje zurig. Mae d'r tonge
gieng steeds dieeper tot in z'n keele. Noe kreeg n 't gevoel of n
spiee most.
Eindelijk trok ze even terug. Ze aesemde zwaer en dieepe. Ie zag
dat d'r gezicht knalrood was. D'r brune 'aer 'ieng in flaeren langs
d'r 'oód. Ze most even op aesem kommen.
'Jie bint er me eên,' zei ze wee.
'Wat bedoeel je?' vroeg n nochter. Ie zocht in z'n broekzak nae z'n
zakdoek om z'n mond of te vaegen. Ze zag z'n 'and nae z'n
broekzak gae.
'Laet mae,' zei ze, 'dat doe ik wè.'
Ze begon mie d'r 'and in z'n broekzak te woeelen.
'Nou, die zit ok varre wig,' zei ze. Ze begon nog a 'ardhandig over
z'n geslacht te wrieven. Ze legden d'r bosten tegen z'n wangen. Ie
wier d'r zö overrompeld deur en was zö in de warre deur d'r deur-
tastende gedrag, dat aolle weerstand uut z'n lichaem wigvloeide.
Ie voelden dat z'n geslacht onder 'eur viengers 'ard as een steên
wier. Toen zei ze mie de lach van een overwinnaar: 'Ah, ah, ik 't
wè eweten; ik doch aoltied dat jie vissebloeed ao, mae ik wou 's
bewiezen dat 't meêr van stierebloeed wig eit.'
Ze trokten d'r 'and terug uut z'n broekzak en begon mie twi
'annen an de rieeme van zijn broek te sjorren. Net docht n dat n
d'r 'annen terug zou douwen, - rnae ie deed 't nie - toen at er
onderan op de deure die toegank gaf nae de zolder, ebonsd wier.
Wier z'n gebed toch nog ver'oörd? Kwaem Maria, de heilige
maagd, toch nog 'elpen?
'Te laete,' zei n bie z'n eigen. Mie een paer dieepe stoten voelden
