Nederlands in plaats van in dat streektaaltje'. Ik docht daèrover
nae en vond dat daè ook wè wat inzat).
Om biebels geeve'k niet zövee, die worre deur de blinde miere-
drift van de zendeliengen toch wè vertaeld, maè Hemingway in 't
Zeeuws en Pirsig en Kerouac, daè zou 'k toch wè 's een middagje
of tiene an 't goudviskommetje in 't Berkenbosch mee wille zitte.
As een duunroósje mee kunstmis
Mae goed, die Commissie. Daè zitte vor een deel dezelfde mén
sen in die je ook ziet op die verrekte dialectendag, alleên kwam ik
er achter da ze desondanks toch wè sympathiek waere. Uut onze
groep wier een wèrkgroep geformeerd, de Werkgroep Erkenning,
die een 'Haalbaarheidstudie' (jae, in onze groep strooie ze mee
Zeêuwse woorden) gieng maeke.
Afijn, d'r kwam een rapport waèruut bleek dat erkennienge van 't
Zeeuws 'haalbaar en wenselijk' was. En 't moe gezeid, 't is een
goed rapport, dat nog een aantal nieuwe feiten aan 't licht briengt
ook. De wèrkgroep schat dat meer as den 'elt van aolle mensen in
Zeêland en Goeree-Overflakkee Zeêuwstaelig (of liever: tweêtae-
lig) is, ménsen dus zöas m'n vrouwe, m'n moeder en ik. En das
een verheugende mededêlienge as 't om beschermienge van een
historische streektaele gaet. 't Zeeuws leeft dan ommers nog
volop. Een electoraal ingesteld politicus zou 'ier juichend praote
van een 'onverslaanbaar draagvlak'.
't Was de léste vuuf jaer ook wè merkbaer. Zeeuwse vertelaevon-
den en festivals trekke vee publiek. D'r is serieus theater in 't
Zeeuws, d'r bin serieuze Zeeuwstaelige internetsites, d'r is een
levendige Zeeuwstaelige muziekwèreld, plus dat er regelmaetig
Zeeuws proza en Zeêuwse poëzie oort uutgegeve. 't Lieve tied-
schriftje Noe bievobbeld, bloeit as een Oóstkappels duunroosje
mee kunstmis.
Iedere Zeeuw weet natuurlijk dat 't Zeêuws nie bestaet. In Axel
praote ze glad anders as in Domburg. Mae dat neukt niks. De
Zeêuwse streektaele is een verzaemelienge locale en regionale dia
lecten die z'n eige uutstrekt in een taelgebied van Duunkerke toet
boven Goereê-Overflakkee. Maer omdat Belgie en Frankriek 't
Europees Handvest voor Streektalen en Talen van Minderheden
nie 'ebbe onderteikend, bluuft erkennienge van 't Zeêuws binnen
de Nederlandse grenzen.
Een eige, bescheie literatuur
Zuver taelkundig geziee ore de dialecten in het Land van Hulst
en in ienkele Zeêuws-Vlaomse grensdurpen in oostelijk Zeêuws-
Vlaenderen nie toet de Zeêuwse dialecten mae toet 't Oost
Vlaams. Maè de sociale banden mee de angrenzende
Zeêuwstaelige gebieden bin zo stérk dat deze dialecten ondertus
sen volgens taelkundigen as zeer nauwverwant kunne ore
beschouwd.
Zeêuws ei weinig mee Nederlands van doen, 'oewel vee ménsen
nog dienke dat 't een dialect van 't ABN is. Vergeet 't mae. 't
Nederlands ontstieng as standaardtaele in de zestiende en de
zeventiende eêuw, gebaseerd op 'Ollandse, Braebantse en Vlaomse
dialecten, 't Zeêuws ei niks an dat proces biegedroge en 'ieuw
taelkundig 'eêl wat belangrieke Zeêuwse eigenaordigeden.
An 't begin van de negentiende eêuw stoeng 't Zeêuws zo verre
van 't Nederlands af, dat een eige, bescheie literatuur meugelijk
was.
Zeêuws is stik-oud. Vee ouwer as 't Nederlands. Jacob van
Maerland riemde in 't jaer 1271 in de proloog van zien 'Sinte
Franciscus Leven': 'men moet om de rime te souken misselike
tonge in bouken: Duuts, Dietsch, Brabants, Vlaems, Zeeus;
Walsch, Latijn, Grieks ende Herbreeus'. En een 'eêl gaef moment:
in 1526 oort vor 't eest bewust in de Zeêuwse streektaele geschre-
ve. En Jacob Cats, de zeventiende-eêuwse dichter en staatsman
