m
onze streektaele? Mae d'r bin nog meer bedienkiengen. En érgere
ook wè.
De instellienge van streektaalfunctionaorissen in Nederland is een
gevolg van de dialectrenaissance - kennelijk leeft er in in 't provin-
ciaole bestuur de gedachte dat streektaele en streekcultuur zö
belangriek zien dat ze de financiering van een eige functie recht-
vaerdigen.
An de andere kant moete de functionarissen geziee ore as stimula
tors van een herleefde belangstellienge en een legitimatie van die
belangstellienge (as een ambtenaer z'n eige d'r mee bezigoudt,
moet 't wè belangriek zien).
En de provincies die a een bitje verder bin as Zeêland, voere
natuurlijk vrolijk een verschillend beleid. Net 'oe of de politieke
pette op dat moment staet. De taele als volleybal van de politieke
willekeur.
In Gronienge moe de betrokken ambtenaer een taelkundige weze.
In Twente moet 't er eên zien zonder specifieke taelkundige ach
tergrond, maè wè mee een stérke band mee de eigen cultuur, bie-
voorbeeld een schriever of zanger. Leep is in dit verband ook de
locatie van de werkplekke van die functionaoris. In Gronienge is
dat de universiteit, in Drenthe het provincie'uus, in andere plek
ken gaet 't om een zö'n bitje zelfstandige locatie of instituut.
D'r bin zövee verschillen omdat er bie de verschillende politieke
besturen natuurlijk verschillen van opvattiengen bestae over de rol
en 't belang van de streektaele.
De taele mag nooit misbruukt ore
De Nederlandse dialectrenaissance is dus nie alleêne maè een
spontane bewegienge. Ze oort beleidsmatig gesteund en misschien
wè gestierd. De streektaalfunctionarissen 'ebbe ambtswege de
opdracht 'eigen taal en cultuur' van ulder provincie of streek te
stimuleren.
Los van de taele mee aol z'n komma's en z'n punten speelt er nog
iets dat nie los geziee kan ore van deze zaek. De identiteit van 't
provinciebestuur zelf. Ommers, a jaerenlang is er een discussie
over het voortbestaen van de diere en omslachtige provinciebestu
ren an de gang, en de provincies zelf doee er vanzelf aolles an om
maè te bewiezen dat ze nódig bin. Dat ze een waerdevolle, zelfs
Europees erkende identiteit
Krek, en in dit licht gaet de roep van de provincie om erkennien-
ge van de eigen streektaele ineêns een stikje minder zuver klienke.
Oort de streektaele in Zeeland ook gebruukt om 't eige bestuur
lijke voortbestaen te waerborgen? Is t'r spraeke van valse liefde en
trapt iedere dialecdiefhebber daè mee open ogen in? Waer of nie
waer, 't bin vraegen die gesteld moeten ore. De taele mag nooit
misbruukt ore vo zukke laege spelletjes.
Dit oort natuurlijk bie 'oog en laeg ontkend op het
Middelburgse provincie'uus maè ze kunne eênvoudigweg nie ont-
kenne dat 't belang van een eigen provinciaol bestuur oort onder
streept deu te wiezen op de 'eigenheid' van de gemeênschap. En a
je dat as slim provinciebestuurder in de gaten eit, oort 't wè 'eêl
verleidelijk om je in te spannen voor erkennienge van de streek
taele. Dat noeme ze in de politiek noe een win-win-situatie. J'ou
j'n eige baan, je win fors mee de kommende verkiezingen en ze
bouwe laeter nog een standbeêld vo je ook. Pal vo de ingang van
de Vroóne in Kapelle, waè ieder jaer die fantastische dialectendag
oort g'ouwe.
