Achteruutkiekspiegel
■o
c
'As je echt van kinders 'oudt ee, dan laèt je ze gewoon nie gehore
worre'. Pier sloeg daèbie mie z'n vuuste op taèfel. De lepel, die at
n nog daèrin vast ao, tokten op den 'outen taèfel. Ie keek me even
deurdriengend an nam toen mie een smekkend geluud een 'ap
van z'n opgewaermde prutje. Ie voog z'n mond mie d'n achter
kant van z'n and of. Z'n 'oód glumden in 't zunnetje dat a deur 't
achterraèm naè binnen scheen. In de loop der jaeren was z'n
voorste 'aergrens zovarre geweke, dat n saèmenviel mie den ach
tersten. Normaal gesproke ao t'n z'n 'oed op. Daè kon je 'm mie
schildere. Riant geparkeerd op z'n luxen fiets mie blitse achteruut
kiekspiegel. En at n je dan verbie ree, tikten die aoltied even
tegen z'n 'oed en zwaaiden die vervolgens mie een weids aermge-
baer. Mae noe zat n in z'n eigen 'uus, te smikkelen van z'n karige
maèltied en keek n mie vernienige ogen naè me op. Z'n stemme
trilden terwielen at n die boude bewerieng dee.
Verdrietig schuddde n mie z'n oód en voe z'n ogen (waèvan eentje
mie staer) zag je de vuufentachtig jaeren van z'n leven verbie trok-
ke. Ie zuchtte. 'Bedankt trouwens,' zei t'n terwielen at n 't krantje
even oppakt dat a 'k neffen z'n bord eleid Anders zag ik n alleê-
nig at n op z'n fiets zat. Mae 't was wee tied voe m'n wekelijkse
ronde mie de krantjes en noe ao z'n deure waègenwied open
estaè. Vanuut 't felle licht van buten zag je z'n silhouet a van een
ende an taèfel zitte t'eten. 'k Ao eêst bedeesd mae keurig 'vollek!'
erope, mae dat ao t'n nie ehore. 'k Riep 't nog 's, flienk 'ard.
Aangezien t'n nogga doof was, zou t'n wè 's akelig van me kunne
schrikke a'k ineens voe z'n estaèn ao.
'W1 mot 't naè toe mie de ménsen tegenworig. Ze leve noe zö
allemachtig gauw. Da's toch gin leven zö. Dit doee, dat doee, gin
tied voe dit en gin tied voe dat. Doch je dak m'n guust of klein-
guust vee ziee? Neênt. Vroeger', ie onderbrak z'n eihen: 'en dan zu
je wè dienke, daè ei je wee zö'n ouwe zeêveraer die at 't allênig
maer over vroeger eit', mie een poging om z'n gezicht te laète
lachen. Dat lukten nie, wan z'n ogen deeë nie mee. 'Vroeger, net
naè den oorlog, goeng aolles vee rustiger. De ménsen ao nog tied
voe mekaore. Ze ao nog tied voe de liefde. En noe? De wèreld is
'ard en onpersoonlijk eworre. Mae daè bin jie 't zeker nie mee
seêns? 'Oe oud bin jie eigenlijk? Toch nie vee ouwer as tweêën-
twintig zeker?'.
'Da zit goed in de buurte, Pier. Mae goed.ik weet ok wè da'k
nog mae net kom kieke. En ik ken alleen de tied zö at ie noe is.
Maer as jie dat zeit, dan geloof ik dat zonder meer. Ik dienk da
oóns eigenlijk stikke blieë motte weze. Mè da me dat glad nie
deur 'ebbe. Toch?'
'Percies. Dat ao'k ezieë. Een misje dat a naèdienkt. Da's een goei-
en eigenschap daèrom. 'k Zoue wille da iedereên dat dee.'. En naè
dien opsteker goeng t'n wee vadder mie z'n relaas. En ie raèsden
zö, da z'n opgewaermde prakje agauw wè koud most weze. 'Eêl
de tied 'oeng t'r een stikje in z'n mond'oeke. Ie bewaèrden zeker
nog wat voe dien aèvond. Mae dat mag 'oor, a je oud bin.
'Ze wille mien in een verzurgiengsuus stoppe. Ik bin wè-r oud, en
d'r bin een paer diengen die a ik nie mi kan, mae 'k bin nie gek
'oor!' En wee een optater voe dien taèfel. 'A ze me gewoon een
>N
