leken wè een grote leefgemeenschap van zö'n twintig mensen,
vier volwassenen en zestien kinders.
'Jie zoekt zeker iets,' zei n tegen Laurus die a overaol rond 't 'uus
an 't kieken was. De moeder van Laurus vertrouwden 't glad nie
as d'r broer ineêns zo nieuwsgierig was.
'Dat zie je toch dat die jongen iets zoekt,' zei ze. 'Jie weet d'r
zeker meer van?'
'Van wat?'. Z'n nom Ko 'ieuw z'n eigen van den domme.
'Nou, van die klompen. Wat anders?' zei z'n moeder.
'O bedoel je dat?' zei z'n nom Ko onnozel.
Ie zweeg even en toen zei n mie een stemme zö zachtjes of gin
mens 't mocht 'óren: 'Dat za 'k je 's vertellen, mae 't bluuft onder
oóns. En gin vraègen stellen.'
Laurus zocht nie varder. Ie was eên en aol oóre voe z'n nom Ko.
Die zei: 'Ik dochte bie m'n eigen: den baès is toch nie thuus, en
mien klompen bin de kop of.'
Mie 'den baès' bedoelden ie de vaoder van Laurus. Ie zei 'den
baès' een bitje spottend. Mae op een vertrouwelijke toóne gieng n
varder: 'Kiek, 't zit zö! Ik kon vanochend nie gae werken vanwege
die kepotte klompen.'
Ie richtten z'n eigen alleêne tot de moeder van Laurus: 'En jie
weet 'oe a me d'r voorstaè, daè mö brood op de planke kommen.
Ik dochte bie m'n eigen: ik leêne die klompen mae even. Jie za 't
we goed vinden. Ik nog gin tied om nieuwe te gae kópen. Den
baès komt toch pas zaèterdag naèr 'uus; ik zurge we dat n ze voe
zaèterdag terug eit.'
Laurus' moeder wou iets zeggen, mae z'n nom Ko was t r voor:
'En mondje d'r varder over toe. A t'r eên zou komme vraègen of
je klompen mist, dan mö je mae zeggen dat je man laezen draègt
at n thuus in 't 'of werkt.'
"t Is goed, Ko,' zei Laurus' moeder. 'A je mien d'r mae buten laèt.
'k Wil d'r niks mee te maèken 'k Weet 't liever nie as wè'.
'Daè kun je van op an,' zei z'n nom Ko. 'Laèter za 'k 't je we s
vertellen'.
In d' óren van Laurus klonk 't aol nog a 'eimelijk. Mae voe a 't
zitterdag was, waere de klompen terug in 't klompekot.
Laèter, vee laèter vertelde z'n moeder 't verhaal van de klompen,
't Was in een winter gebeurd, 't Was maerte en vanof kossemisse
ao nom Ko a gin werk mae 'ehad. D'r wier vee aeremoee eleën in
de buurte. De voorraèd van den inmaèk was zö goed as op. D'r
wier alleêne 'out in de buzekachel estookt, want de eierkolen die
a ze op de bonnen ekregen ao, daè waere ze deur. De meêste
mensen moste schulden maèke bie den bakker en den kruienier.
Soms kregen ze een paer gulden van het aermbestuur van de
gemeênte of de kerke. Dikkels zag je guus lópen mie gróte ronde
broóien, zesponders en vierponders die a ze van de kerke ekregen
ao, at er wee 's een misse mie broódbedêling ewist was.
Nom Ko stoeng voe een 'uusouwen van tien kinders. Daè kwaèm
nog a wat voe kieken. Om te gae bedelen bie de kerke of bie de
gemeênte, daè was n vee te groós voe. Ie ao nog liever zelf dood
egaè dan at n z'n kinders 'oenger a zie liee. Ie wist dat er eten
genoeg was voe iedereên en dat oónzen Lieven 'Eêre t nie zou
verdraège dat z'n kinders 'oenger leë. Ie wist waè a de zakken
terve 'oóge opgetast lagge te wachten tot a de boeren vonden dat
de pries 'oóge genoeg was om 't graèn te verkópen. Daè kon nom
Ko nie op wachten. Daè lagge tweê kinders van um ziek in bédde
en z'n vrouwe was zö van slag dat ze d'n 'elt van den tied zat te
schreeuwen.
Daè most een ende an kommen en daèrom gieng n naè z'n broer
Kees om een plan mie um te bespreken. Tegen Oónzen Lieven
'Eêre ao d'n van te voren ezeid, dat die z'n plan mae goed most
vinden, 'want', zei n,'die kerke van joe briengt ok gin brood op
