Westersturm
de zomer is verbie
de elementen dreige
de leste badgast is naer 'uus
'k 't strand wi vö m'n eige
een westersturm raest over zeê
recht op de dunen an
'k waoi bienae uut m'n emde ma
'k m'n waerme kleren an
de golven gromme woest en wild
en beuke op 't zand
't witte schuum waoi vö m'n uut
over 't verlaete strand
balancerend boven de branding
krijse de meêuwen 't uut
de sturm brul in m'n oren ma
ze komme d'r bovenuut
een wittig, waeterig zonnetje
piept even deu de wolken
en aneêns is aolles zilverwit
wat je nèt nog zwart zag kolke
't scherpe zand striemt m'n gezicht
en 't zout prikt in m'n ogen
toch borrek er langzaem een gedicht
in dit blieë lief om'oöge
Maartje Stuut