Een Kurhaus vo Domburg Cees Maas De tied oort ing'aele. 't Vervallen Badpaviljoen in Domburg kriegt een face-lift en oort een duunpaleis van allure. En daèmee kriegt de badplekke vee van de ouwe glorie terug. Een onverge- liekbaer rijksmonument is gered. Op ouwe foto's zie je't nog beter, 't Badpaviljoen in Domburg ao de elegantie van een frêle dametje uut de jaeren twintig dat mee een wit 'oedje op in een witte roesjesjurk 'eêl koket over de duun- boulevard zweefde. Mee zo'n fien wit parasolletje, om 'eur melk blanke huidje tegen de zunne te schutten. Zö'n dametje, dat was 't Badpaviljoen. Mee 't elegante torentje en de deurlopende werande an de voorkant leek t wè op een sprook jespaleis, maer ook op een soort van koloniaal gebouw. Je kon 't nie echt vertelle, die sfeer, 't Badpaviljoen was een onzegbaer gebouw. 'Kiek, in dat torentje drienke de mevrouwen thee', zei mien moe der vroeger as me uut 't raem van ons 'uus leunden en naè 't zeu- merse gedoe rond 't gebouw keke. De mevrouwen, dat waere de rieke dames die a ander'alve eeuw in Domburg verpozen. In een dorp waè aolle vrouwen d'r eige gewoon 'vrouwe' noemden was een mevrouw iemand op gróte afstand. Iets van een andere wèreld. En dat was 't Badpaviljoen ook. Z'aode d'r een sociëteit, Luctor et Emergo genaemd, waèr enkel joenges in mochte die Diederik en Roderick 'eêtte. Gewone Domburgse joenges wiere geweerd. Dat vonde me toen, in de jae ren zeventig, vanzelf smerige discriminatie en 't bevestigde de opvattienge in 't durp dat 't Badpaviljoen vo 'de kak' was en nie echt in 't dorp verankerd stoeng. Dat dit wè degelijk 't geval was, wist toen nog niemand. Dat mérkte me pas toen 't Badpaviljoen in de jaeren tachtig begon te vervallen. Hotelbaozen die snel geld woue verdiene zon der kosten te maeken, plus een gemeêntebestuur dat laks was mee 't controleren van aollerlei voorschriften en de onder'oudsplicht nie kon afdwienge, zurgde d'r vo dat 't gebouw wegkwiende. Dekgoten duvelden naè benee, de 'outen 'ekkentjes stoenge te verrotten in de 'arde zeewind, 't mooie torentje zakte zelfs scheef. Kortom, 't Badpaviljoen was gin frêle dametje mee een wit para solletje ml, maer een boertige zwerver in een kepotte jas. En toen pas, merkte je in 't durp 'oe trots as ze aoltied geweest waere op 't paviljoen. En 'oe dat ouwe monument bie Domburg 'oorde. De mensen spraeke d'r schande van en bestookte de wetouwers mee klachten. Toet een stuitje gelee de plannen vo een nieeuw Badpaviljoen bekend wiere gemaekt in een ander opgeknapt Domburgs monu ment, 't Badhotel. De zaal zat vol Domburgers, in de regel een eigenzinnig volk dat mee 't grootste gemak een bezwaerschrift indient tegen welke bouwanvraege dan ook. Maer d'r viel gin woord van kritiek. Integendeêl, v£e Domburgers waere opgetoge.

Tijdschriftenbank Zeeland

Noe. 'n bitje uut 't zuudwesten | 2000 | | pagina 23