Een Kurhaus vo Domburg
Cees Maas
De tied oort ing'aele. 't Vervallen Badpaviljoen in Domburg
kriegt een face-lift en oort een duunpaleis van allure. En daèmee
kriegt de badplekke vee van de ouwe glorie terug. Een onverge-
liekbaer rijksmonument is gered.
Op ouwe foto's zie je't nog beter, 't Badpaviljoen in Domburg ao
de elegantie van een frêle dametje uut de jaeren twintig dat mee
een wit 'oedje op in een witte roesjesjurk 'eêl koket over de duun-
boulevard zweefde. Mee zo'n fien wit parasolletje, om 'eur melk
blanke huidje tegen de zunne te schutten.
Zö'n dametje, dat was 't Badpaviljoen. Mee 't elegante torentje en
de deurlopende werande an de voorkant leek t wè op een sprook
jespaleis, maer ook op een soort van koloniaal gebouw. Je kon 't
nie echt vertelle, die sfeer, 't Badpaviljoen was een onzegbaer
gebouw.
'Kiek, in dat torentje drienke de mevrouwen thee', zei mien moe
der vroeger as me uut 't raem van ons 'uus leunden en naè 't zeu-
merse gedoe rond 't gebouw keke. De mevrouwen, dat waere de
rieke dames die a ander'alve eeuw in Domburg verpozen. In een
dorp waè aolle vrouwen d'r eige gewoon 'vrouwe' noemden was
een mevrouw iemand op gróte afstand. Iets van een andere
wèreld. En dat was 't Badpaviljoen ook.
Z'aode d'r een sociëteit, Luctor et Emergo genaemd, waèr enkel
joenges in mochte die Diederik en Roderick 'eêtte. Gewone
Domburgse joenges wiere geweerd. Dat vonde me toen, in de jae
ren zeventig, vanzelf smerige discriminatie en 't bevestigde de
opvattienge in 't durp dat 't Badpaviljoen vo 'de kak' was en nie
echt in 't dorp verankerd stoeng. Dat dit wè degelijk 't geval was,
wist toen nog niemand.
Dat mérkte me pas toen 't Badpaviljoen in de jaeren tachtig
begon te vervallen. Hotelbaozen die snel geld woue verdiene zon
der kosten te maeken, plus een gemeêntebestuur dat laks was mee
't controleren van aollerlei voorschriften en de onder'oudsplicht
nie kon afdwienge, zurgde d'r vo dat 't gebouw wegkwiende.
Dekgoten duvelden naè benee, de 'outen 'ekkentjes stoenge te
verrotten in de 'arde zeewind, 't mooie torentje zakte zelfs scheef.
Kortom, 't Badpaviljoen was gin frêle dametje mee een wit para
solletje ml, maer een boertige zwerver in een kepotte jas.
En toen pas, merkte je in 't durp 'oe trots as ze aoltied geweest
waere op 't paviljoen. En 'oe dat ouwe monument bie Domburg
'oorde. De mensen spraeke d'r schande van en bestookte de
wetouwers mee klachten.
Toet een stuitje gelee de plannen vo een nieeuw Badpaviljoen
bekend wiere gemaekt in een ander opgeknapt Domburgs monu
ment, 't Badhotel. De zaal zat vol Domburgers, in de regel een
eigenzinnig volk dat mee 't grootste gemak een bezwaerschrift
indient tegen welke bouwanvraege dan ook. Maer d'r viel gin
woord van kritiek. Integendeêl, v£e Domburgers waere opgetoge.