Architekt E. Hoogenberk uut Voorschoten begon de presentatie
van z'n plannen mee een opmerkienge die geliek de toon zette.
'We gaan 't Badpaviljoen redden', zei n. En dat liekt inderdaed te
gae gebeuren. De architect wérkt saemen mee de projectontwik
kelaar Van Garderen Dekker uut Goês.
Mee behoud van de vornaemste klassieke lijnen oort 't rijksmonu
ment gerenoveerd en fors uutgebouwd naè achteren en naè
boven. In 't gebouw, waè ooit Piet Mondriaan thee droenk mee
Arthur van Schendel en Jan Toorop, komme vuufentwintig
peperdure hotelsuites die verkocht zulle ore an meneren en
mevrouwen die 't geld om in die sfeere an zeê te weunen. 't Is
natuurlijk een miljoenenproject.
D'r komt een glaezen koepel op en de tudorachtige dakkapelletjes
an de zeekant kriege meer naedruk. Vanuut de zeê liekent 't wer
kelijk op zo'n oud kuurpaleis mee dat baldakienen dek en die tos-
caanse zulen vo de gróte glaeze zaal.
Nederland kriegt er een Kurhaus bie. En de vergeliekinge mee
Scheveniengen is nie toevallig. Domburg vanzelf, is ook een oud
kuuroord. Architekt Hoogenberk ei meegewerkt aan 't
Scheveniengse Kurhaus en om nog een verband te leien: 't ontsta-
en van Domburg as badplekke ei sterke raaklijnen mee de historie
van Scheveniengen.
't Begon aollemaele mee de twee Middelburgse dames Schorer en
Van Reigersberg. Die ondergienge in 1833 een badkuure in
Scheveniengen. Niemand weet of ulder de afstand naar
Scheveniengen misschien te verre vonde vor een herhalienge van
de kuure, of misschien was 't te diere, maer een feit is wè dat de
tweê mevrouwen een jaer laeter de voorkeur gaeve an een zeêbad
bie Domburg.
De beide adelijke dames kochte badkoessen en waere in de zeu-
mer van 1834 de eêste echte badgasten. En ze zetten daèmee een
trend, want vee Middelburgers, laeter andere Nederlanders en lae
ter nog de chique uut 'eêl Europa, volgde ulder voorbeeld.
De Middelburgsche Courant van 29 juli 1835 schrieft 't volgen
de: 'De inwoners der plaats laten niets onbeproefd, om hunne
woningen geschikt te maken of gedeeltelijk af te staan tot verblijf
van zoodanige persoonen, die aldaar 't zeebad wenschen te
gebruiken. Reeds heeft men een houten loods of tent op één der
duinen opgeslagen, welke vooral ten dienste der badgasten gebe
zigd wordt.'
In 1837 wier 't eeste Badpaviljoen op de dunen in gebruk geno
me. 't Was een bescheiden lokaliteit mee een gezelschapszaal waè
de heren konde biljarten en d'r waere tweê badkaemers vo waer-
me binnenbaden en douches.
Nae dien eeste golf van badgasten stagneerde 't vo een periode,
't Was zélfs zö dat in 1859 serieus over slutienge wier gedocht.
Mae laeter nam 't antal éeêkuurders wi zó toe dat in 1889 't klei-
