Op verzite bie-rt'kindje Adrie Quaak Een wuufje uut't land van Yese droomden een kossemissedroóm. Om a den os en den ezel toch a bie 't kindje in de stal wazzen, vroegen verscheie beêsen an dien os en an die ezel of a ulder 's wouen vraègen of a ze 't 'Eêre Jezusje ok mochten léren kennen. Jozef en Meria konnen moeilijk neê zègn. Om a Jozef ezeid aa dat n dat most doen, wees den os op een dag een paerd an om vanof de volgenden dag aal de beêsen bie mekaarn te briengen die a dat mae wouen. D'r wier expres een paerd an'ewezen, omda da beêst zö 'ard kon lópen. Den ezel en den os 'aan nog wè bie d'r eigen edocht of at 't wè verstandig was om de wilde beêsen in 't stalletje te laèten kom men. En ze wazzen ok een bitje benauwd van drommedarissen, kamêlen en olifanten, wan die 'aan van die bulten en slurven en ja, z'aan toch a zö weinig ruumte... Zö wazzen z'ok nie zö bliee mie veugelspinnen en melariamoggen en evenmin mie die gevaer- lijke, vergiftigde slangen, wan uuteindelijk, tja, die 'aan nog a wat vernien in d'r bek. Mae Meria 'oefden d'r nie over te dienken. Ze zeien: 'Julder meuge ze allemaèle binnen laèten kommen. M'n kind is in z'n krubbe net zö veilig as in de 'oogsten 'emel'. 'Nou vooruit dan', zeien Jozef, 'mae dan wè eên voe eên, wan aars wordt 't een rotzootje. 'k Zie 't a gebeuren, bie z'n beien over eên durpel. Dan vechten ze mekaare 't kot uut'. Toen a 't zövarre was, begonnen ze mie de vergiftigde beêsen. Dan 'aan ze dat mae ehad. Nou, 't viel aalles mee. De serpenten en de secreten deeën d'r besten om nie naè Meria te kieken. Ze bleven zövee meugelijk uut d'r buurte, ok toe a ze langs 't kindje liepen. Noe kun je begriepe da dat d'r in wou bie de nieuwbak ken ouwers. Toen a ze wee giengen opstappen, was 't net of at er een burgemeêster wiggoeng, zö netjes en fessoenlijk! D'r wazzen ok 'êle kleine beêsjes en daè ko je mae mie moeite van an de weet kommen of a ze a binnen wazzen of nog buten op d'r burte stoengen te wachten. Op een gegeven moment docht Jozef toch da ze aal wee wig egaèn wazzen, 'oewel, 'ier en daèr voelden ie nog een bitje joekte. Mae ja, ze mosten varder, dust zeien ie mae da de volgende beêsen binnen konnen kommen. D'onden konnen op z'n besten begriepen da ze nie, net as den os en den ezel, in de stal mochten bluven. Ze vonnen 't 'eêl rottig da ze op een gegeven moment naè buten epoest wieren. Om 't goed te maèken, ei Meria ze mae 's lekker eaaid. Gelokkig was 't toen awee goed en mie een goeie kwispel zeien ze goeiendag. Éérlijk ezeid wieren den os en den ezel een bitje zenuwachtig toe a ze roken dat er een leêuw ankwam. Je kon n ruken dwas deur de locht van de wierook en de myrrhe en dat wou wat zègn, wan de wiezen uut 't oosten 'aan daè toch 't nódige van rond'estrooid. Den os zei bie z'n eigen, dat n nie zö nochter most wezen om a Meria en Jozef ok nie benauwd wazzen. Z'aan dudelijk meêr ver trouwen as um, ok a wisten ze da ze net as den os op'evreten zouen kunnen worren. Neê, lekker voelden ie z'n eigen toch nie,

Tijdschriftenbank Zeeland

Noe. 'n bitje uut 't zuudwesten | 2000 | | pagina 27