omdat n wist da 't mie vechten tegen een leêuw mie um slecht
zou oflópen. Ie stak z'n kop mae onder 't krubbetje... dan zag um
in ieder geval de leêuw nie ankommen.
De leêuw kwam binnen mie ongekamde maènen en z'n ogen
stoengen een bitje arig. 't Was of a n zègn wou: 'Ik kanne 't alle-
maèle ok nie 'elpen, 'k E m'n eigen echt nie emaèkt'. Je kon an
z'n merken da n z'n eigen schaèmden voe z'n rooke en dat n
docht: 'Oe kleiner a 'k m'n eige maèke, 'oe minder a'k stienke'.
Meria aa mie z'n te doen. Ze lachten mae 's op z'n. Mae ie bleef
staer voe z'n uutkieken en 't was of a n zègn wou: 'A 'k dan 's een
schaèpje opvrat, dan dee ik dat om a 'k stierve van den 'oenger en
ik mo toch ok an de guus dienken en die lusten net zö min as ik
gos en blaeren'.
Ie leiden even z'n grote kop op de rand van de krubbe en z'n kaè-
ken zeien zachtjes: 'Kindje, a'k joe laèter a je groot bin nog 's
tegenkomme, dan za 'k je laèten lópen'.
Toen kwam t'r een tijger binnen. Die liet z'n eigen glad leeglo
pen, zódat n 'êlegans plat was. Kiek, da von Meria noe overdre
ven, wan ze wist mae aal te goed dat er in 't echt 'eêl wat voe
kwam kieken voe a een tijger z'n eigen as slaèpkaèmerkleêdje liet
gebruken. Binnen een paer tèllen aa n z'n eige wee vol'ezogen en
zonder nog ok mae wat te zègn, was n vertrokken.
De giraffe stak tweê poten naè binnen, dat was aal. 'Je bin ewist,
'oor', riep Jozef, wan ie docht wè drek douwt n zonder erge z'n
kop deur 't dek.
Den olifant goeng op z'n knieën op den durpel liggen en zwier
den z'n slurf een bitje 'eens-en-de-weer. 't Was net een wierookvat.
Meria von 't prachtig. 'Die kan toch lekker mie da dienk zwaaien,
ee', zei ze tegen Jozef. Jozef knikten zö 'alf en 'alf en zeien dat 't
eigenlijk niks bijzonders was.
Daè kwam een schaèp an'emekkerd. Ze aa d'r eige 'alf eschoren.
De wolle was voe 't kinsje, blèrden ze. Dat was nog 's aarigheid.
'Dank j'oor', riep Meria en tegen Jozef: 'Tummermannetje, a me
drek thuus bin, dan mo je eêst da spinnewiel 's maèken, 'oor'.
Jozef knikten, "k Wachte nog op onderdêlen', zei n.
Meria keek 's naè z'n en zeien varder mae niks.
Ze kon ok nie vee zègn, wan de kangoeroe kwam de stal in. Ze
wou persé eên van d'r guust an 't kindje geven, mae da goeng nie
deur bie Meria. 'Wie geeft er noe d'r kinders wig?', zeien ze een
bitje krengig. 'Da doe je toch nie?'
De kangoeroemoeder von dat geên probleêm. Ze snokten d'r een
stik of zesse uut d'r voorzak en zetten ze an 't voetènde van de
krubbe. 'Neemt er toch eêntje', gebaerden ze, "k d'r thuus nog'.
'Neê 'oor, bedankt, daè begunnen me nie an', zei Meria.
'Kleine guust kunnen me zelf ok kriegen', riep Jozef nog.
Meria keek effen voe d'r. 'Da zei jie noe wè ventje, mae at er op
an kom, ei jie eigenlijk nog nie zö vee gepresteerd.' Ze wier een
bitje rood, wan ze verschrok van d'r eigen. Jozef wist even nie wat
a n daè op zègn most. Ie kroop mae een bitje achter den os. Den
os was een bitje kwaèd geworre op Meria, wan ie von da Jozef noe
wè een bitje gemeên was weg'ezet deur d'r. 't Aa anders ewist a ze
dat tegen üm ezeid aa, Dat aa n kunnen begriepen...
