Geef 's een keer een blommetje mee
Noe nummer 10
:z* Een weekje of zesse trug waorn een voader en moeder vieren-
vuuftig jaorn getrouwd. Ze bin nie zó 'eêl joeng meê en ze
do wouwn d'r geên drukte van maokn. Alleên mao een gebakje meej
een kommetje koffie. En a je zinne ao, kon je komn op de tied
■m die a je zelf wou.
Wudder giengn 's avers om een uur of zevene.
't Was een schoónn aovond. 't Zonnetje scheen en dao liepn nog
a wa mensn over straote. Vlakbie 't gebouw waor a die vaoder en
die moeder woonn, was iemand bezig voor een publiekn blombak
te zurgn. Je weet wè: blomn waoter geevn, de uutgebloeide blom
metjes opraopn of afknipn. 't Was een 'êle schoónn bak van een
kleine meter in 't vierkant: een weêlde van 'eldergele begoniao's.
Me zeien teegn Jan, me zuln die man maor even Jan noemn: 'Jan,
wat ei jie vreêd schóne begoniao's in dien bak staon. Je 'ouw zeker
wè vee van blomn?'
'Nou...,' zei Jan, 'a jie noe echt eens schóne blomn wil zien, dan
moetn judder 's deu die deure da gaon.'
Ie wees nao de voordeure van z'n eigen 'uus: 'Joa, doe da noe
maor 's.'
Wudder deu 't uus nao den 'of achter.
Eên gróte weêlde van blomn.
Corrie, me zuln Jan z'n vrouwe mao Corrie noemn, kwam oek
kiekn. En uutleg a me kreegn. Dao groeidn en bloeidn van alles.
Van ouwe boernblomn tot de schoonste kweekvaoriëteitn. Van
begoniao's tot passieblomn waor a fel oranje gekleurde vruchtn
an'iengn. 't Was eigenlijk 'ost niet te zegn wad-at 't schoonste was.
Maor 'eêl biezonder waorn de daohliao's. Meer as tweê meter
'oóge. En een blomn d'r an: prachtig oranje en bienao 30 cm in
deusnee. Zukke 'aon wudder nog nie gezien.
Mao 't was tied om vèdder te gaon. We bedanktn voo 't zicht en
wouwn weggaon. Mao da gieng zó nie deu.
Jan zei, dat zukke schóne blomn eigenlijk alleên 'eêl schoon bin, a
je een ander d'r oek een plezier mee kan doen en saomn mee
Corrie begont ie al een bosje van z'n schoonste daohliao's af te
snieën. Wudder wiern d'r stille van.
Vuuf menuutn laoter stiengn me, mee de bos daohliao's in onze
'andn, voo de deure van het vierenvuuftig jaor getrouwde paor.
De deure gieng oopn, een verbaosdn blik op de blomn, en de
blieën uutroep: 'Dad is leutig van judder. Goh, kiek 's, z'èn daoh
liao's meegebrocht! En wad een schóne!'
't Bleek da ze op udder trouwdag in 1946 van een 'êlen 'oóp
vriendn, buurn, bekendn daohliao's g'ad 'aodn. Udder trouwdag
op de Zeven 'Uusjes was, bie wieze van spreekn, 'daohliadag'
gewist.
Ze ben nie zó 'eêl joeng meê en ze wouwn d'r geên drukte van
maokn. Alleen mao een gebakje mee een kommetje koffie. En a
je zinne ao, kon je komn op de tied die a je zelf wou.
Mao toen-a de daohlia's kwaomn was t'r geên rust voor a ze net
jes, midden in de kaomer, op een gróte, glaozen schaole gedrap-
peerd waorn.
En uuteindelijk was d'r toch oek nog een bakje koffie.
